บทที่ 27
ดีไม่พอ
คีรีวางแก้วน้ำให้ลูกค้ากิตติมศักดิ์ หย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า ก่อนที่ทั้งคู่จะจ้องตากันโดยไม่มีใครพูด จนคีรีต้องเป็นฝ่ายแนะนำตัว
“ผมชื่อคีรี วงค์เย็น เรียนบริหารปีสอง อายุยี่สิบ ตอนนี้กำลังคบกับพี่ยิปครับ”
“อืม” ยศกรพยักหน้ารับทราบ มองคีรีอย่างสำรวจ หน้าตาดี ท่าทางมั่นใจ ก็ถือว่าไม่เลว
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยให้ผมไม่ถูกไล่ออก” คีรียกมือไหว้อีกครั้ง อีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบรับ
“ทำงานที่นี่เหรอ” ยศกรประสานมือบนหน้าตัก ใบหน้าเรียบนิ่งเดาความคิดไม่ออก
“ครับ..ผมทำเป็นงานพิเศษหลังเลิกเรียนจันทร์ถึงพุธ”
“มีทำที่อื่นอีกหรือเปล่า”
“คืนวันศุกร์และเสาร์ทำงานร้านเหล้า และก็รับจ๊อบส่งอาหารช่วงกลางวันของวันเสาร์ครับ”
“ขยันดีนะ” แม้จะชมแต่สายตาของยศกรกลับมาแววบางอย่าง
“ผมทำจนชินแล้วครับ”
“ที่ฉันมาหา..ไม่ได้มาถามเรื่องงานเพียงอย่างเดียว”
“ผมรู้ค
