“เริ่มเลยมั้ยคะคุณลุง หนูต้องรีบกลับไปทำงาน”
ภูเมฆยิ้มเยาะใส่กลอยใจ หันไปผายมือให้ลุงทนายวิเชียรเริ่มพูดได้ตามสบาย
ทนายวิเชียรจึงอ่านพินัยกรรมของนายเหมืองที่เขียนไว้เมื่อสามเดือนก่อนให้ทุกคนฟัง โดยเนื้อความจดหมายระบุเอาไว้ว่า ภูเมฆจะได้รับมรดกทุกอย่างทั้งบริษัทเหมืองเพชรธราและทรัพย์สินอื่น ๆ ส่วนรุ่งอรุณน้องสาวได้รับที่ดินจำนวนห้าสิบไร่และหุ้นส่วนในบริษัทเหมืองอีกจำนวนหนึ่ง ขณะพี่สาวของเธอซึ่งเป็นเมียนอกกฏหมาย ได้รับเงินเดือนหนึ่งแสนบาทตลอดชีวิต และได้ครอบครองบ้านพักที่อยู่ในเหมืองเพื่อใช้ชีวิตต่อไป
“อะไรนะคะ ทำไมนายหัวทำแบบนี้!!!”
“ฮึๆ”
“ยกให้คุณภูหมดเลย!”
“หื้ม...” ภูเมฆเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าบิดาไม่เคยลืมเขาเลย แม้จะมีลูกสาวที่น่ารักอีกตั้งคน ความจริงเขารู้สึกถูกชะตากับน้องสาววัยเก้าขวบนะ ดูเหมือนจะเป็นเด็กน่ารักทีเดียว เขารู้มาจากละอุ่นและดินแดนว่าขวัญชีวาเป็นคนเลี้ยงหลานสาวคนน
