เขามองหน้าเธอแล้วส่ายหน้าระอาใจ “รักพี่สาวมากสินะ ถึงกับยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้อง”
“นะคะคุณภู อย่าให้เรื่องนี้ถึงตำรวจเลยนะคะ”
เขาขยับใบหน้าเข้าใกล้เธออีกนิด จนลมหายใจประสานกัน มันทำให้เธอตื่นเต้นลนลาน
“ก็ได้ ฉันจะยอมปล่อยพี่สาวเธอไปสักครั้ง แต่เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยการมาเป็น...นางบำเรอของฉัน ว่าไง?”
เธอตกใจตาเหลือก “นางบำเรอ!”
“อย่าเข้าใจผิดล่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบเธอ แค่อยากคลายเครียดระหว่างทำงานที่เหมือง”
เธอนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจ ด้วยหัวใจร้าวราน “ก็ได้ค่ะ ฉันจะเป็นนางบำเรอของคุณ เพื่อชดใช้กับความผิดทุกอย่างที่พี่สาวของฉันทำไว้ ขอให้คุณเอาความโกรธความเกลียดความแค้นมาลงที่ฉันคนเดียว โดยไม่ไปยุ่งกับพี่สาวและหลานสาวของฉันอีก”
เขายิ้มหยัน แต่ในใจระอุ “เป็นนางบำเรอให้ฉันจนวันตายก็ยังชดใช้ไม่หมดหรอกนะ แต่ในเมื่อมันเป็นหนทางเดียวที่ฉันพอจะระบายความเกลียดได้บ้าง งั้นเธ
