พัณณ์ชิตาเดินเคียงคู่ไปกับนิโคไลบนชายหาดหน้าโรงแรม หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารค่ำอิ่มแล้ว สายตาเธอเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างใช้ความคิด มือเล็กสอดรับมือใหญ่ที่จับไว้ไม่ยอมปล่อยตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร
“นิคคะ จากนี้ระหว่างมันจะเป็นยังไงคะ” พัณณ์ชิตาไม่เคยคบกับใครถึงขั้นนี้มาก่อน เธอจึงค่อนข้างกังวลว่ากลับไปกรุงเทพครั้งนี้ชีวิตของตนเองจะเปลี่ยนไปในทิศทางไหน
“คุณอยากให้มันเป็นแบบไหนล่ะครับพั้นช์”
“พั้นช์ก็ไม่รู้ค่ะ ที่ผ่านมาพั้นช์ไม่เคยคบกับใครถึงขั้นนี้มาก่อน บอกตรงๆ นะคะ พั้นช์ยังจำต้นชนปลายไม่ถูกเลย”
“ผมรักคุณนะพั้นช์ แต่ผมจะไม่ทำให้ความรักของผมเปลี่ยนแปลงชีวิตคุณ หรืองานของคุณ ทุกอย่างจะเหมือนเดิม ผมแค่ขอได้เข้าไปมีส่วนร่วมในชีวิตคุณ แต่ไม่ได้เปลี่ยนชีวิตคุณ”
“ถึงคุณจะให้เปลี่ยนพั้นช์ก็คงทำไม่ได้ พั้นช์เห็นแก่ตัวมากไปหรือเปล่าคะ”
“ไม่หรอกครับ ผมดีใจที่คุณเปิดใจคุยกับผม บอกผมว่า
