“อาเดชเขาก็ไม่ได้ขอไปตอนนี้ เขาจะรอจนกว่าเทียนคลอดลูกของเกื้อ และเด็กหย่านมแล้ว เขาจึงจะมารับเทียนไปอยู่ด้วย”
“เทียนเขามีพ่อมีแม่อยู่ที่นี่ เขาไม่ไปอยู่กับอาเดชหรอกครับ”
“ก็ถ้าได้ไปอยู่ในฐานะแม่เลี้ยงของไร่ ได้เอาพ่อกับแม่ไปอยู่ด้วย เกื้อคิดว่าเทียนจะอยากไปไหมล่ะ” ย่ากอบว่าแล้วคอยสังเกตท่าทีของหลานชาย
“ถึงลูกหย่านมแล้วผมก็ไม่ให้เทียนไปไหน เทียนต้องอยู่ดูแลลูกจนกว่าลูกจะบรรลุนิติภาวะ”
ย่ากอบถึงกับทำตาโต ท่านมองหน้าหลานชายอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ก็ไหนตอนแรกบอกว่า หลังจากเทียนคลอดแล้วเกื้อจะให้เทียนออกไปจากชีวิตเลยไงล่ะ แล้วนี่อะไร จะมาให้เขาอยู่จนกว่าลูกจะบรรลุนิติภาวะ นานขนาดนั้นเทียนจะไปตั้งต้นชีวิตใหม่ได้อย่างไรล่ะ”
“ก็ไม่ต้องไปตั้งต้นที่ไหน ก็อยู่ดูแลลูกไป”
“เอาแต่ใจ ย่าไม่เคยคิดเลยนะว่าหลานที่ย่าเลี้ยงมากับมือจะเป็นคนเอาแต่ใจได้ขนาดนี้”
“ผมไม่ได้คิดจะให้เขาอยู่ฟรีนี่ค
