จากเพลิงพิศวาสที่แผดเผาแทบเป็นเถ้าธุลี ทำให้เอวาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเมื่อยขบไปทั้งตัว เหมือนเธอไปออกรบมาอย่างไรอย่างนั้น แต่จะว่าไปก็เหมือนออกรบเช่นกัน เพราะเวย์สันเร่าร้อน ดุดัน รุนแรงจนร่างกายแทบแตกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่คิดจะทะนุถนอมเธอเลยสักนิด ทำอย่างกับเธอกร้านโลกเสียหนักหนา ทั้งที่เขาก็คือคนแรกของเธอ
“คนอะไรหื่นชะมัดและยังรุนแรงอีก” พึมพำกับเพดานห้องสีขาว ยันตัวพาร่างกายสะบักสะบอมขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นลูบหน้าสางผมเผ้าที่ยิ่งเหยิงลวกๆ กวาดสายตามองไปรอบห้องพักที่เปิดเป็นสนามรบในค่ำคืนที่ผ่านมา ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนกินจุ แต่ก็ไม่แปลกหรอกในเมื่อเขาพูดออกชัดเจนว่าเธอกับเขาแค่มาสนุกร่วมกัน
“ฟันแล้วทิ้ง แต่คิดเหรอว่าจะทิ้งเอวาคนนี้ได้อย่างใจคิด ฝันไปเถอะ” ขยับตัวไปนั่งข้างเตียง บอกตามตรงว่าตอนนี้เธอเจ็บระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงส่วนนั้นดูเหมือนจะบอบช้ำมากกว่าส่ว
