“มึงหายเจ็บกียัง คืนนี้ไปแรดกันไหม” พราวมุกสะกิดแขนเพื่อนสาวเอ่ยถามให้ได้ยินกันสองคน ในขณะที่เวลาเรียนวิชาสุดท้ายของวันกำลังจะหมดลง คนถูกรบกวนสมาธิการเรียนหันมาทำเสียงจิ้จ๊ะใส่
“ของขาดหรือไง ทำไมช่วงนี้มึงชวนกูบ่อยจัง เดือนหน้าก็จะสอบแล้วนะ มึงควรตั้งใจอ่านหนังสือมากกว่า” แม้จะทำตัวไร้ค่าด้วยการยอมเป็นของเล่นของเวย์สัน แต่เรื่องการเรียนเธอก็ไม่เคยละทิ้ง เพราะมีเป้าหมายในชีวิตชัดเจนว่าหลังจากเรียนจบจะทำอะไร
“แค่มีมึง กูก็สบายใจไม่ต้องอ่านแล้ว” ก็ใช่สิ! เพราะเธอเป็นคนติวให้ยังไงล่ะ
“ไปนะมึง มึงไม่อยากไปเจอพี่เวย์เหรอ”
“แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่าพี่เวย์จะไป”
“กูไปสืบจากพี่โอดินมาแล้ว” ครั้งนี้เอวาหรี่สายตามองเพื่อนสาวอย่างจังพิรุธ จนคนถูกมองเริ่มรู้สึกตัว รีบร้อนปฏิเสธจนลิ้นพันกัน
“อะ อะไรมึง ไม่ต้องมองกูด้วยสายตาแบบนี้เลยนะ กูกับพี่โอดินไม่ได้มีอะไรอย่างที่มึงคิดนะ” เอวายิ้มกรุ้มกริ่ม ร้อ
