ตอนที่ 3 จับคู่
1098 คำ
ภายในห้องนอน
“คุณว่าลูกสาวเราจะทนได้ไหมคะ??”
“ทนได้สิ ลูกเราเก่งอยู่แล้วนะคุณหญิง”
“แต่ญาดาก็อดห่วงไม่ได้ คุณแน่ใจใช่ไหมคะว่าวิธีนี้จะทำให้ทั้งสองคนรักกัน??”
“ผมมั่นใจ เพราะว่าผมไว้ใจติณภพที่จะให้มาดูแลกิจการเพียงคนเดียว”
ทั้งสองปรึกษากันก่อนหญิงสาวกลับมาและตกลงกันว่าจะให้ทั้งสองนั้นแต่งงานกัน แต่ทั้งสองนั้นอุปนิสัยเหมือนอยู่คนละโลกจึงวางแผนให้ลูกสาวของตนเองนั้นไปเรียนรู้งานกับว่าที่ลูกเขยตัวเองในอนาคต พวกเขาคิดว่าการอยู่ใกล้กันจะทำให้ทั้งสองเรียนรู้กันและกัน สนิทกันมากขึ้นและตกหลุมรักกันในอนาคต
กริ๊งงงง!! กริ๊งงงง!!
เช้ามาถัดมาติณภพนั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวและกำลังโฟกัสกับการทำงานอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นคุณอาทิตย์เจ้าของบริษัทโทรมาจึงกดรับสายโทรศัพท์
“สวัสดีครับคุณท่าน”
“สวัสดีติณภพ สบายดีไหม??”
“ครับ ผมสบายดีครับ คุณท่านสบายดีเช่นกันนะครับ”
“ผมสบายดี เข้าเรื่องเลยแล้วกัน อีกสามวันผมจะส่งลูกสาวผมไปฝึกงานกับคุณ ช่วยดูแลและสอนงานลูกสาวผมด้วย ถ้าเธอดื้อออกนอกลู่นอกทางก็ดุหรือตำหนิเธอได้เลยนะ ผมอนุญาต และอีกเรื่องหนึ่งฝากดูที่พักให้น้องด้วยนะ ถ้าไม่รบกวนคุณมากเกินไปให้ลูกสาวผมไปอยู่กับคุณก็ได้”
“ครับผม เดี๋ยวผมจะจัดที่พักไว้ให้น้องนะครับ”
“ขอบคุณมาก วันไหนว่างๆ ผมจะไปทานข้าวด้วยนะครับ”
“ได้เลยครับคุณท่าน”
แล้วทั้งสองก็วางสายจากกัน ชายหนุ่มวางโทรศัพท์และคิดถึงหญิงสาวเมื่อ 10 ปีก่อนที่ตัวเล็ก ถักผมเปียยาวทั้งสองข้างและเอาแต่ใจ ชอบร้องไห้อยู่ตลอดเวลาก็ทำให้เขานั้นปวดหัวขึ้นมาทันที ‘เห้อ ทำไมเขาต้องสอนยัยเด็กนี่ด้วยนะ ดื้อก็ดื้อ เอาแต่ใจ แถมยังขี้มูกโป่งอีก’ แต่เมื่อเขานึกถึงคุณท่านที่มีบุญคุณกับเขาอย่างมากจึงตอบรับกลับไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นเขาก็สลัดความคิดนี้ทิ้งและเดินออกจากห้องไปตรวจงานต่อ
“คุณธีร์ครับ” ชายหนุ่มเรียกเพื่อนร่วมงานที่เป็นเลขาคนสนิทของเขาเพื่อเตรียมโต๊ะทำงานไว้รอหญิงสาว
“ครับ คุณติณ”
“ช่วยจัดโต๊ะทำงานให้ผมหนึ่งโต๊ะ ไว้ในห้องผมด้วยนะครับ”
“เอ๋ จะมีพนักงานมาใหม่เหรอครับ แต่ว่าสาขานี้ไม่ได้เปิดรับสมัครคนเพิ่มนี่ครับ”
“ลูกสาวของท่านประธานจะมาฝึกงานที่นี่นะครับ”
“อ๋อ รับทราบครับผม เดี๋ยวผมรีบจัดการให้ครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
“อ๋อ ผมฝากอีกเรื่องหนึ่งครับ”
“ครับผม”
“ช่วยดูคอนโดที่ใกล้ๆ ที่ทำงานให้ผมสัก 1 ห้องหน่อยครับ เอาแบบสะดวกสบายและระบบความปลอดภัยหนาแน่น ขอภายในวันพรุ่งนี้นะครับ”
“ได้เลยครับ”
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใจกลางกรุง
“โมริ เธอจะไปฝึกงานที่นั่นจริงๆ เหรอ” เพื่อนสนิทของหญิงสาวที่ชื่อมาร์ชถามขึ้นมาเพราะไม่อยากให้ไปฝึกงานไกล
“เออ ฉันต้องไปจริงๆ แหละมาร์ช ตั้ง 3 ปี แหน่ะ”
“แล้วฉันจะไปเที่ยวกับใครวะ เพิ่งมาถึงไทยก็หนีกันไปฝึกงานซะแล้ว”
“แกก็ไปหาฉันได้นิ ไม่ไกลสักหน่อย ขับรถแค่ 1-2 ชั่วโมงก็ถึงแล้ว”
“เออๆ ไว้ว่างๆ เดี๋ยวฉันไปหา”
“มาสิ เดี๋ยวเราไปแดนซ์กัน”
“วันๆ จะดื่มแต่เหล้าอย่างเดียวนะ อยู่ที่นู้นอย่าออกไปดื่มคนเดียวล่ะ ที่นั้นมันอันตราย ไม่เหมือนตอนที่เธออยู่อังกฤษนะ”
“จ้าๆ ไม่ออกไปดื่มคนเดียวหรอก ฉันต้องเรียนรู้สภาพแวดล้อมก่อน” มาร์ชเพื่อนหนุ่มของเขาส่ายหน้าออกมาอย่างเอื้อมระอา เพราะวันๆ เพื่อนสาวเขากินแต่เหล้าและท่องเที่ยวไปเรื่อย แต่มีข้อดีอยู่เหมือนกันเมื่อเวลาเธออยากจะทำอะไร เธอมักจะจริงจังอยู่เสมอและไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ พูดง่ายก็คือ ‘เอาแต่ใจ’ นั้นแหละ นั้นมันคือข้อดีใช่ไหม??
“แล้วได้ที่พักแล้วยัง??”
“เห็นคุณพ่อบอกฉันว่าให้ตาลุงนั่นหาให้อยู่อ่ะ” หญิงสาวพูดแล้วก็ทำจมูกย่นออกมา เพราะเวลานึกถึงติณภพทีไรก็ไม่อยากทำงานด้วยแล้ว
“ตาลุง??? หมายถึงคุณติณภพของเธอนะเหรอ??”
“ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย” หญิงสาวได้ยินเช่นนั่นก็สวนกลับทันที เธอไม่ชอบหน้าเขาเสียจริงๆ เลย ตอนเป็นเด็กที่เธอตามพ่อของเธอไปดูงานที่นั้นก็เจอเขาทำหน้าครึมใส่และว่าเธอเป็นเด็กเอาแต่ใจ และขู่เธอจะจับกินตับอีก นึกแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย
“เออ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ จะมาขึ้นเสียงทำไมวะ”
“ก็ได้ยินชื่อเขามันหงุดหงิดอ่ะ”
“ระวังเถอะ เขาบอกกันว่าเกลียดสิ่งไหน มักได้สิ่งนั้น”
“ไม่มีทาง!!” หญิงสาวเน้นน้ำเสียงอย่างหนักแน่น
“จ้าๆ จำคำที่เธอพูดไว้ก็แล้วกัน” เพื่อนหนุ่มของเขาแซวออกมา
“ไปหากินข้าวกันเถอะฉันหิวแล้ว”
“เออๆ”
และทั้งสองก็พากันไปทานข้าวเพื่อเลี้ยงฉลองที่หญิงสาวกลับมาและเลี้ยงส่งที่เธอไปทำงานพร้อมกัน เมื่อทานอาหารเสร็จก็พากันไปช้อปปิ้ง ซื้อของต่างๆ เพื่อเตรียมเดินทางไปส่งเพื่อนสาววันพรุ่งนี้
“พรุ่งนี้ออกเดินทางกี่โมง เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเกรงใจน่ะ”
“ฉันบอกว่า..ฉันจะไปส่งไง” เมื่อได้ยินเพื่อนหนุ่มพูดจานิ่งเรียบ เธอจำต้องยอมให้เขาไปส่ง เพราะเพื่อนของเธอน่ะ เวลาถ้าจริงจังขึ้นมานั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเลย
“โอเคๆ ฉันออกเดินทาง 9 โมงเช้า เดี๋ยวให้คนรถขับรถไปจอดไว้ที่นู้นเลย เดี๋ยวฉันนั่งไปกับแก”
“โอเค งั้นพรุ่งนี้เจอกัน 9 โมง ที่บ้านของเธอ”
ทั้งสองก็ยืนโบกมือลากันในห้างสรรพสินค้า เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางวันพรุ่งเช้า เธอให้เหตุผลว่าจะต้องไปที่นั่นก่อนสักหนึ่งวัน เพื่อต้องการปรับตัว
- ผู้เขียน
