เมืองสโปแคน วอชิงตัน
ดิโน่นำเหรียญที่แข่งขันชนะเลิศได้มาวางหน้าป้ายหลุมศพของบิดา เขารู้จักบิดาผ่านการบอกเล่าของผู้เป็นลุง แต่เขาก็รู้ได้ว่าบิดาของเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา และเท่ที่สุด เขานึกถึงภาพบิดาตอนอยู่บนหลังอาชาไนยตัวใหญ่ต้องเป็นภาพที่เท่มากอย่างแน่นอน และยังเรื่องราวต่างๆ ที่ลุงเล่าให้ฟังก็ล้วนแต่ทำให้เขามีภาพจำที่ดีกับบิดา
เมื่อกลับมาถึงบ้าน หนุ่มน้อยก็เข้าไปไหว้รูปภาพกับอัฐิของมารดาที่จัดอยู่ในห้องหนึ่ง เดือนารามองหลานชายที่โตเป็นหนุ่มและกำลังไหว้มารดาก็น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความซาบซึ้ง
เธอนำรูปกับอัฐิของพี่สาวมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วยกัน เพราะจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว พี่สาวของเธอจะได้มองดิโน่เติบโตอยู่ในบ้านหลังนี้พร้อมๆ กันกับเธอ
เดวิดเดินออกมาจากจากห้องทำงานพอดีตอนที่เดือนนาราถอยออกมาจากห้องนั้นปล่อยให้ดิโน่อยู่กับมารดาตามลำพัง
“เฮ้อ น่าเสียดายนะนารา กล้องตัวนี้ยังดีอยู่เล
