โรงอาหารตั้งอยู่ด้านซ้ายของสวน เดินห่างจากบ้านใหญ่ไปราวสองร้อยเมตร แต่ถ้านับจากบ้านพักคนงานก็แค่ร้อยเมตร ทางเดินเป็นหินโรยกรวดให้รถวิ่งได้ เพราะจะมีร้านขายของจากตลาดมาส่งอาหารสดที่นี่ทุกวัน เพื่อให้แม่ครัวทำอาหารเลี้ยงคนงานสามมื้อ
เดือนนารามองความเป็นระเบียบเรียบร้อยของสวนแห่งนี้ แล้วขมวดคิ้ว มันผิดไปจากที่คิดมาก ประสบการณ์ที่มาเหยียบที่นี่วันแรกทำให้เธอมองติดลบ มันไม่ได้เกิดจากสถานที่ เพราะสถานที่แห่งนี้สวยงามตั้งแต่มองเห็นไกลๆ แล้ว แต่เป็นเพราะคนที่ทำให้เธอมีประสบการณ์เลวร้าย
ยิ่งคิด เดือนนาราก็ยิ่งคับแค้นใจ เพราะคนป่าเถื่อนที่เป็นเจ้าของสวนแห่งนี้ที่พรากเอาพรหมจรรย์ไปจากเธอ แต่จะคร่ำครวญไปก็ไม่มีประโยชน์ เดือนนาราตัดใจและเดินหน้าต่อ
เธอมองรอบๆ บริเวณ ที่สวนนี้มีระบบรักษาความสะอาดดีไม่ว่าจะท่อระบายน้ำหรือจุดทิ้งขยะ อีกทั้งเส้นทางเดินก็เป็นระเบียบ ที่สำคัญคือคนงานในสวน ไม่ว่าจะหญิงหรือ
