ฉันออกมาจากบ้านโดยมีพ่อกับแม่เป็นคนดูต้นทางให้ เพราะฉันไม่อยากให้พี่เจ้าคุณมาเห็นว่าฉันกำลังจะไปไหน ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาอีก ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าต่อจากนี้เราจะมองหน้ากันติดได้ยังไง แม้แต่ความเป็นพี่น้องฉันก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนั้นได้อีกต่อไปหรือเปล่า
ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะไปที่ไหน ทุกอย่างมันมืดมนไปหมด มีเพียงน้ำตาที่อยู่เป็นเพื่อนในเวลานี้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองคงขับรถต่อไปอีกไม่ไหวเลยแวะปั้มน้ำมัน เมื่อจอดรถดับเครื่องสนิทแล้วฉันก็ฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยพร้อมกับเปล่งเสียงร้องไห้ออกมาดังๆ เหมือนกำลังระบายความอัดแน่นในใจ
ทำไมต้องเป็นเราด้วยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทำไมพี่เจ้าคุณถึงไม่ซื่อสัตย์กับฉันแค่คนเดียว ทำไมกัน...
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้แค่ตอนนี้มันเหนื่อย เหนื่อยมากจนฉันหลับไปพร้อมๆ กับคราบน้ำตาที่มันเปื้อนเต็มใบหน้าอย่างนั้น
กริ่ง กริ่ง ~
ฉันผวาสะดุ้งตื่นขึ้นเพร
