ฉันทรุดตัวลงไปกองกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อได้ยินว่าโอกาสรอดของพี่เจ้าคุณมีแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์เพียงเท่านั้น
“ปะ ไปรักษาที่ต่างประเทศ จะ อึก จะมีโอกาสรอดสูงกว่าใช่ไหมคะ...” ฉันเงยหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นไปถามพี่ขุนราม แต่พี่ขุนรามกลับเงียบไม่ตอบอะไรฉันเลยสักคำเดียว
“พี่ขุนรามเงียบทำไมคะ อึก...”
ใจฉันมันจะขาดให้ได้เลยตอนนี้ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉันไม่อยากเสียพี่เจ้าคุณไปแบบนี้ ฉันมันบ้า มันโง่ที่สุด
“กลับบ้านกันเถอะ” พี่ขุนรามลุกขึ้นยืนเต็มตัวก่อนจะเดินมาประคองฉันให้ลุกขึ้น
“ระ เราไปหาพี่เจ้าคุณกันนะคะ พี่เจ้าคุณถูกส่งตัวไปรักษาประเทศไหนคะ อึก...”
“เอาไว้ก่อนนะฝัน ตอนนี้ทุกคนกำลังยุ่งเธอเองก็ใกล้จะเปิดเรียนแล้ว...”
“อึก มะ ไม่ อีกตั้งเดือนกว่า หนูมีเวลามากพอ”
“รอให้พ่อกับแม่ติดต่อมาก่อนแล้วพี่จะพาไปนะ กลับบ้านกันเถอะ”
พี่ขุนรามพาฉันกลับมาที่บ้าน เราทั
