ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนเครื่องบินจวบจนกระทั่งเครื่องบินลงจอด บอกตามตรงว่าฉันไม่ได้นอนเลย ใจฉันมันกระวนกระวายอยากเจอพี่เจ้าคุณเร็วๆ
ฉันกับพี่ขุนรามลงเครื่องมาก็รีบพากันเดินไปที่รถที่คุณแม่ให้มารับเราสองคน ลืมบอกไว้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ลอนดอนประเทศอังกฤษ
นั่งรถต่อไปประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงโรงพยาบาลที่พี่เจ้าคุณรักษาตัวอยู่ พี่ขุนรามรีบพาฉันไปที่ห้องพักฟื้นของพี่เจ้าคุณ
- ห้องพักฟื้นผู้ป่วย Vip
ทันทีที่ฉันเดินประตูเข้าไปในห้อง เห็นแม่กับพ่อกับลังนั่งคุยกันอยู่บนโซฟา เด็กๆ ไม่ได้มาด้วยเพราะติดเรียน
ฉันหันไปมองที่เตียงผู้ป่วย เห็นร่างพี่เจ้าคุณกำลังนอนหลับไม่ได้สติอยู่ น้ำตาที่ฉันกลั้นเอาไว้มันได้ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างเรียบร้อยแล้วตอนนี้ มันดีใจจนพูดอะไรไม่ออกเลย
“ตาคุณนอนนานแล้วเดี๋ยวก็คงตื่น ฝันมานั่งก่อนเถอะลูก” แม่บอกฉัน
ฉันเดินไปนั่งข้างๆ กับแม่ตามที่แม่บอก ทันทีที่ฉันนั่งลงแ
