ฐากูรทำหน้าตาทะเล้นยียวนกวนประสาทหญิงสาวตรงหน้าโดยรุจิษยาหันกลับไปตีแขนเขาเบาๆ
“อยู่ในป่าใครพูดถึงผีกัน ปากไม่เป็นมงคล!”
ฐากูรทำหน้าหงอยที่โดนเธอดุ แต่แล้วเสียงหมาหอนก็ดังขึ้นจริงๆ ทำให้ทั้งคู่ขนลุกซู่
รุจิษยาที่วางแผนว่าจะไปคนเดียวกลับต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน ถ้ามีเพื่อนเดินร่วมทางไปด้วยน่าจะอุ่นใจกว่า
ในที่สุดก็สมใจหนุ่มนักธุรกิจที่ได้เดินขนาบข้างเธอไปยังลำธาร เขาใช้โอกาสนี้ถามไถ่เรื่องราวความรักกับเกี่ยวกับเธอ
“คุณไม่มีแฟนหรอ....”
“เคยมี แต่เลิกไปแล้ว”
“แล้วทำไมถึงเลิกล่ะ…” ฐากูรถามออกไปโดยลืมไปว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ และเขาก็ไม่สนิทกับเธอขนาดนั้น
“ผมขอโทษคุณ...” เขาว่าพลางยกมือขึ้นมาตบปากตัวเองสามที
รุจิษยาหันมามองเขา เธอหยุดเดินชั่วครู่ก่อนนึกถึงชีวิตรักในอดีตที่ไม่อยากหวนกลับไปอีก
“คุณรู้ไหมฉันคบกับแฟนเก่ามาสิบปี พอเข้าปีที่สิบเอ็ดฉันก็รู้ตัวว่ากลายเป็นโลกใบที่สองของเข
