ความเงียบหลังประตูห้องทำงานที่ปิดลงทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าทำให้คณินหันกลับมายืนพิงโต๊ะ ดวงตาเขาปิดแน่นอย่างคนที่แบกภาระบางอย่างไว้เหนือบ่าจนยากจะยืนตัวตรง เขารู้สึกเหมือนกำลังจะล้มลงทุกเมื่อ
ความมืดของห้องที่ไม่มีแม้แต่เสียงแอร์ทำงาน กลับพาเขาย้อนกลับไปในคืนหนึ่งเมื่อไม่กี่วันก่อน คืนที่ภัสสรเคยนั่งพับเพียบอยู่ข้างเตียงในห้องนอนของพวกเขา
เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังเปียกชื้นและสวมชุดนอนผ้าฝ้ายเรียบง่าย แต่ดวงตากลมใสนั้นมีแววครุ่นคิดไม่สบายใจ
“พี่คณิน...พี่แน่ใจเหรอว่าเพื่อนพี่คนนั้น คุณตุลยาคิดกับพี่แค่เพื่อน”
เสียงของนภัสสรในความทรงจำยังชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน เขานิ่งไปเล็กน้อยในตอนนั้น ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่จริงใจ
“แน่ใจสิ ตุลยาเป็นเพื่อนเรามาตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่เคยมีอะไรเกินเลย แล้วเรื่องตอนมหาลัยมันก็นานมาแล้ว พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น”
ภัสสร
