“แล้วคุณไข่มุกล่ะคะ” หญิงสาวที่กำลังยกมือปาดเหงื่อเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะมองเข้าไปด้านในก็ไม่เห็นเธอแล้ว
“ไม่ต้องสนใจ รีบขึ้นมาเถอะ ฉันต้องไปคุยงานที่บริษัทต่อ” พูดจบเขาก็สวมแว่นตาดำระหว่างที่รอเธอขึ้นมา
บรรยากาศภายในรถมีแต่ความเงียบ เพราะเขากับเธอไม่มีใครเริ่มบทสนทนาก่อน นภัสสรคิดว่าตัวเองควรจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อลดความอึดอัดลงบ้าง
“ขอบคุณนะคะที่ให้ฉันติดรถมาด้วย ถ้าไม่ได้คุณฉันคงแย่”
“อย่าคิดว่าฉันพิศวาสเธอล่ะ แต่เพราะเห็นว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณแม่หรอกนะ...”
“ค่ะ”
ถึงแม้ว่าเขาจะยกคุณหญิงพรวิมลมาอ้าง แต่ลึกๆแล้วเธอก็รับรู้ได้ว่าเขาคงสงสารเธอ
หัวใจดวงน้อยๆเริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้าง
หรือเธอควรใช้เวลานี้ในการขอโอกาสเอาชนะใจเขา ฝ่ามือสองข้างบีบเข้าหากันแน่นเพราะกังวลว่าคำตอบที่ได้รับอาจไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปอีก
“คุณคณินคะ ฉันขอโอ…”
ยังไม่ทัน
