“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ขับรถกลับดีๆ นะคะ” พราวฟ้ากล่าวขอบคุณสารถีกิตติมศักดิ์ที่ขับรถมาส่งเธอแต่ดูท่าคนมาส่งจะมีปัญหาหนักถึงได้หน้าตาบอกบุญไม่รับ
“รีบไล่กันจริงนะ”
“แน้ อย่ามาหาเรื่องกันสิคะ พราวไม่ได้ไล่สักหน่อย ก็คุณแม่สั่งให้คุณภาครีบกลับนี่คะ”
“แต่ผมไม่อยากกลับนี่ ผมอยากนอนกอดพราว”
“อย่างอแงสิคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้ว” พราวฟ้าไม่
อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันที่เธอต้องมานั่งปลอบเจ้านายหนุ่มมาดขรึมที่ออกอาการงอแงราวเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ
“เจอกันมันก็ไม่เหมือนได้นอนกอดนี่ รู้งี้ผมพาพราวอยู่ฮ่องกงต่ออีกสักเดือนก็ดีหรอก เราจะได้นอนด้วยกันทุกคืนได้ทำอะไรๆ ด้วยกัน” พราวฟ้าฟาดเผียะเข้าให้ที่ต้นแขนกำยำกับคำว่าอะไรๆ ที่เขาจงใจเน้นเสียงและมองเธอด้วยสายตาเจ้าชู้
“โอ๊ย พราวตีผมทำไม”
“ก็คุณภาคอยากพูดจาลามกทำไมล่ะคะ”
“ลามกที่ไหน ผมพูดเรื่องจริงจากก้นบึ้งของหัวใจ เอาเถอะวันนี้ผมจะปล่อยพราวไปก่อน
