เมื่อขึ้นมาบนรถพราวฟ้านั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกับว่าเธอกำลังดื่มด่ำกับวิวข้างทางของเมืองแต่อันที่จริงเธอกำลังคิดถึงคำพูดของมิเชลขึ้นมาอีกครั้ง เพราะจิตใจที่จดจ่อกับคำพูดบั่นทอนจิตใจของ มิเชลทำให้พราวฟ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกของภาคภูมิจนเขาเอื้อมมือมาแตะไหล่ทำให้เธอสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันที
“คะ คุณภาคว่าไงนะคะ”
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าพราว ผมเรียกตั้งหลายครั้งคุณก็ไม่ได้ยินแถมยังเหม่ออีกด้วย หรือว่าจะไม่สบาย” ภาคภูมิถามพร้อมใช้หลังมือสัมผัสที่หน้าผากของเธออย่างห่วงใย
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
“พราวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
“แต่ผมว่าพราวแปลกๆ ตั้งแต่ขึ้นรถมา” ภาคภูมิเป็นคนช่างสังเกตและฉลาดเป็นกรดนั่นทำให้เขาสามารถจับความผิดปกติของ พราวฟ้าได้อย่างรวดเร็ว
“พราวไม่เป็นไร คุณภาคไม่ต้องห่วงนะคะ” พราวฟ้าตอบพร้อมยิ้มให้เขาเพื่อต้องการกลบเกลื่อนความคิดฟุ้งซ่านที่ไหลวนเวียนอยู่ในสมองอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อเห็นว
