“แม่บัวครับ แม่บัวมาแล้ว”
“น้องปลาวาฬ” บัวบุษยาย่อตัวลงไปจุมพิตที่หน้าผากของแก หนุ่มน้อยเอามือมาลูบท้องนูนๆ ที่มีน้องอยู่ข้างใน “น้อง รีบออกมานะ มีพี่ปลาวาฬรออยู่ พี่จะไม่ปล่อยให้ใครรังแกเลย”
“คุณทำได้ยังไงคะเนี่ย เชฟสมศักดิ์เป็นคนที่จองคิวยากมาก”
“บัวชอบหรือเปล่าล่ะครับ”
“ชอบสิคะ บัวอยากมาทานอาหารที่บ้านของเชฟสมศักดิ์มานานมาก แต่ว่าจองคิวไม่ได้เลย เพื่อนของบัวบางคนต้องจองข้ามปีเลยนะคะ แต่ทำไมคุณถึงจองได้ล่ะคะ เก่งที่สุดเลย” หญิงสาวชมสามีไม่หยุดปาก ตื่นเต้นดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่
จาคอบเอานิ้วชี้ไปที่แก้มเป็นเชิงขอรางวัล บัวบุษยาหมั่นไส้เลยหยิกแก้มสากนั่นไปทีหนึ่ง
“บัวหยิกทำไมครับ ผมให้จูบ ไม่ได้ให้หยิก”
“หมั่นไส้ค่ะ ถามไม่ตอบ แต่ชอบขอรางวัลตลอด คุณมันร้าย”
“ถึงผมจะร้ายกับใคร แต่บัวก็รู้ว่าผมไม่เคยร้ายกับคุณ” บัวบุษยาเป็นผู้หญิงที่คนร้ายๆ ในสายตาคนอื่นอย่างเขา ไม่เคยคิดร้ายกับเธอสักค
