เมื่อลงมาถึงชั้นล่างของบ้าน บัวบุษยาก็ต้องตกตะลึงกับข้าวของบรรดามีที่จาคอบสั่งให้ลูกน้องซื้อเข้ามา มันไม่เหมือนของที่ต้องใช้สำหรับสองวันเลย แต่เหมือนสองปีมากกว่า
“ทำไมซื้อเยอะจังเลยคะ ทั้งนม เสื้อผ้า อาหารเสริม และนี่อะไรอีก ของเล่น หมอน ที่นอน คุณจาคอบ มันเยอะไปหรือเปล่าคะ เหมือนไปยกแผนกเด็กที่ห้างฯ เอามาวางในบ้านฉัน นี่จะให้เลี้ยงสองวันหรือสองปีคะ”
“แต่ผมว่ามันจำเป็นต้องใช้ทั้งหมดเลยนะครับ ซื้อมาเกินดีกว่าขาดไม่ใช่หรือครับ ซื้อเผื่อๆ ไว้ ถ้าแม่ปลาวาฬเขาหายป่วยกลับไป เอาไว้เลี้ยงเด็กคนต่อไปก็ได้ครับ”
“คุณมีหลานหลายคนเหรอคะ แต่ถ้ามี ก็ใช่ว่าฉันจะรับเลี้ยงให้ทุกเคส ปลาวาฬถือเป็นเคสพิเศษที่ฉันถูกชะตาด้วย”
“หลานมีคนเดียวครับ”
บัวบุษยาขมวดคิ้ว “อ้าว! แล้วถ้าอย่างนั้น คุณหมายถึงเด็กที่ไหน”
ดวงตาคู่คมหรี่แคบจ้องมองไปที่หน้าท้องแบบเรียบของคุณหมอคนสวย เท่านั้น บัวบุษยาก็เข้าใจความหมายของเขา
