“คุณหมอขำอะไร”
“ก็ขำที่เมื่อกี้ยังทำเสียงดุ ขู่จะฆ่าคนอยู่เลย แต่พอตอนนี้ก็แอบเกี้ยวฉัน ทำมาอ้อน ทำเสียงหวานเหมือนลูกแมว คุณนี่เป็นมาเฟียประเภทไหน เดี๋ยวก็โหด เดี๋ยวก็อ้อน เดี๋ยวก็อ่อย”
“ผมไม่เคยอ้อนหรืออ่อยใคร ยกเว้นหมอคนเดียว”
บัวบุษยาขำหนักกว่าเดิม
“จะเอายังไง ผมทำเสียงดุ แต่ไม่เห็นว่าคุณหมอจะกลัวผมเลย ผมว่าผมเกี้ยวไปเรื่อยๆ แบบเดิมดีแล้ว เดี๋ยวหมอก็เซย์เยสกับผมเอง”
ร่างใหญ่โตขยับเข้าไปใกล้ทีละนิด เมื่อบัวบุษยารู้ตัวอีกที เธอกับจาคอบก็นั่งสบตากันใกล้ๆ แล้ว หญิงสาวประหม่าจนต้องรีบหลบแววตาคมวาวของเขา “เข้ามาใกล้ไปไหมคะ” แต่ก็ถูกมือหนาเชยคางกลับมาให้จ้องตากัน
“อยากใกล้จนเข้าไปนั่งในหัวใจหมอ ได้ไหมครับ”
บัวบุษยาหลบสายตาขอร้องของเขา ที่แอบอ้อนเธออีกแล้ว
“หลบตาผมทำไม ตอบผมสิ ทำไมไม่กลัวผม คนอื่นๆ เขากลัวผมกันทุกคน ยกเว้นคุณหมอ”
พอถูกบังคับให้หันหน้ากลับมาก็ทำให้บัวบุษยาหลบหน้าเขาไม่ไ
