ต่างกัน
1786 คำ
ไรเฟิร์นTalk
“เขาแบบหล่อมาก แล้วจะหน้านิ่งๆ ขาว ตี๋ ผู้ชายหน้าง่วงอะ มันตรงสเปคฉันที่สุดเลยใจมันสั่นอะ”
ฉันกำลังเล่าเรื่องผู้ชายที่ร้านเมื่อคืนให้ไอว้ากับณิชาฟัง ณิชารู้จักคนเยอะหวังว่าเขาจะรู้จักนะ
“มันกว้างไปไรเฟิร์น”
“เขาเรียนที่มหาลัยเรา เมื่อวานเห็นเขาใส่เสื้อเชิ้ตที่มันมีตรามหาลัย แค่นี้แคบพอไหม”
ไอว้ากับณิชาหันมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
“ไรเฟิร์น มหาลัยคนเป็นหมื่นๆ”
เฮ่อ ฉันถอนหายใจออก ทำไมอะฉันอยากรู้จักเขา เพื่อนไม่รู้จักเลยหรอ อุตส่าห์เจอคนที่ถูกใจแต่นี่
“เอางี้ๆ แกไปขอดูกล่องวงจรปิดที่ร้าน หรือไม่ถ้าเขามาอีกก็แอบถ่ายรูปแล้วถามชื่อเลย ถ้าได้รูปนะ ฉันจะไปตามสืบให้เลย”
“ใช่ ถ้าไม่รู้ก็จะหาจนรู้ นานๆ ไรเฟิร์นจะเจอคนถูกใจ”
เพื่อนสองคนตรงหน้า พูดเอาจริงเอาจัง
“ใช่ เขามันตรงสเปคที่สุด”
พอนึกถึงมันก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ เขาตัวไม่โตมาก ขาวๆ หน้านิ่งๆ ง่วงๆ แต่พอยิ้มทีนะ โลกของฉันมันหยุดหมุนเลย ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้วนะเนี่ย
ยังไงก็ต้องรู้จักเขาให้ได้เลย รู้แค่ชื่อ อยู่สาขาไหนก็ยังดี แต่ถ้าเขามีแฟนแล้วอันนี้มันก็น่าเศร้านะ ชอบใครสักคนทั้งทีก็ไปชอบคนมีแฟน
วันต่อมา….
หลังจากเลิกเรียนแล้วฉันก็รีบมาทำงาน เป็นครั้งแรกในหลายรอบปีเลยมั่งที่ฉันอยากมาทำงานแบบนี้ สาธุวันนี้ขอให้เจอเขาอีกนะ
“มาเร็วจัง” เจ๊วิว ลูกสาวเจ้าของร้านเอ่ยทักฉัน
ฉันเดินเอาของมาเก็บ หยิบผ้ากันเปื้อนแล้ววิ่งไปหาเจ๊วิว
“เจ๊ จำผู้ชายที่มาเมื่อคืนกับเพื่อนอีกคนได้ไหม”
“คนไหน”
“คนที่มาตอนร้านจะปิดอะ”
“อ้อ จำได้เมื่อคืนใช่ไหม ทำไมหรอ”
“ใช่ มันโดนใจอะเจ๊ อยากรู้จัก”
“ว้าว ทำงานกับแกมา3ปี ยังไม่เคยเห็นเสียอาการแบบนี้เลยนะ”
“ถ้าเขามาอีกเจ๊ช่วยไปขอถ่ายรูปให้หน่อยแล้วก็อย่าลืมถามชื่อด้วย”
“แล้วเขาไม่มาล่ะ”
“เดี๋ยวหนูขอดูกล่องวงจรปิดเอา”
“แกนี้มันบ้าผู้ชายใช้ได้นะไรเฟิร์น”
ไม่ได้บ้า ถ้าเจอคนที่ถูกใจมันก็อยากจะรู้สึก ไม่อยากเสียโอกาสอะ อย่างน้อยขอรู้จักชื่อก็ได้
“ถ้าเขามาจะขอถ่ายรูป แล้วแอบถามชื่อให้แล้วกัน”
“เจ๊น่ารัก” ฉันกระโดดกอดเจ๊วิว
“ไปทำงาน”
มันไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้นานแล้ว ฟิวเหมือนแอบชอบรุ่นพี่ตอนมัธยมแล้วรอเขามากินข้าวที่โรงอาหาร เห็นแค่นี้ก็ดีใจ มีกำลังใจเรียนทั้งวันแล้ว
“ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้า” เจ๊วิวเดินสวนฉันแล้วพูด
ตอนนี้ร้านจะปิดแล้ว ฉันยังไม่เห็นวี่แววคนคนนั้นเลยหรือว่าวันนี้จะไม่มา ไม่มาฉันก็จะได้แค่รูปจากกล้องวิดิโอ ที่ไม่รู้ว่าณิชาจะมองออกไหม
ฉันถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในครัว รอเซฟจัดออเดอร์ให้
“เฟิร์น ผู้ชายคนที่แกรอมาแล้วนะ”
“จริงปะเจ้” ฉันรีบหันไปถามเจ๊วิว
“ตาตื่นเชียวนะไรเฟิร์น”
“เอาดีๆ เจ๊”
“มาแล้ว โต๊ะ8ฉันพึ่งไปรับออเดอร์มา”
“อย่าลืมถามชื่อนะ”
“จ้า เดี๋ยวไปเสิร์ฟแล้วจะถามชื่อมาให้”
ฉันหยิบถาดของตัวเองที่รับผิดชอบออก แล้วเดินมาเสิร์ฟโต๊ะ6 แต่สายตามันละจากโต๊ะ8ไม่ได้เลย
“ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ” ฉันบอกลูกค้าแล้ววางถาดลง
“มาแล้วค่ะ”
เสียงเจ๊วิวพูดดังมาจากโต๊ะ8 แล้วมองหน้าฉันก่อนจะกะพริบตาให้
“ขออนุญาตถ่ายรูปไปลงรีวิวในเพจร้านหน่อยนะคะ”
“ครับ”
แล้วเขากับเพื่อนทั้ง4คน ก็แอคท่ากัน ให้ตายเถอะเขายิ้มอีกแล้วเนี่ย
“น้องคนนี้หน้าคุ้นจัง น้องตังรึเปล่า”
“ไม่ใช่ครับ ผมมาโน่”
“อ้อ ขอโทษด้วยนะถ้าจะจำผิด ท่านให้อร่อยนะคะ” เจ๊บอกเขาแล้วมองหน้าฉัน พยักหน้าให้แล้วเดินเข้าห้องครัว
“ณิชา ไอว้า”
พอพี่วินเขาจอด ฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านมาหาเพื่อนเลย วันนี้ฉันต้องได้รู้จักเขา ต้องรู้ว่าเขาเรียนอะไร สาขาไหน
“เลิกงานแล้วหรอ” ไอว้าเปิดประตูออกมาจากห้อง ตามด้วยณิชา ทั้งสองเดินมาหาฉันที่โซฟา
“มาดูเร็ว ได้รูปมาแล้ว” ฉันเปิดแล้วยื่นให้ณิชาคนแรก
ณิชาจ้องอยู่นาน มองทั้งเขา ทั้งเพื่อนในกลุ่มเขา
“รู้จักไหม”
“นี้มันเจย์โน่นิ ฉันรู้จักเคยทำงานถ่ายโปรโมทสาขาด้วยกัน เขาเรียนคณะเดียวกับเรา สาขาเดียวกัน แต่เรียนอินเตอร์”
“แต่เขาบอกฉันเขาชื่อ มาโน่”
มันยังไงกันแน่ ใครโกรธ หรือว่าณิชาจำคนผิด
“หน้าคุ้นมาก แต่ฉันไม่รู้จัก” ไอว้าพูด
“รู้แล้ว เห็นเขาบอกว่าเจย์โน่มีแฝดคนในรูป หรือมาโน่เนี่ยต้องเป็นแฝดแน่กับเจย์โน่แน่นอน”
มีฝาแฝดหรอ?
“สรุปคนในรูปคือ มาโน่ แต่คนที่แกรู้จักคือ เจย์โน่”
“ใช่”
“แล้วแกพอมีช่องทางติดต่อมาโน่ปะ แบบไอจี เฟซไรงี้”
“ไม่นั่นแหละ ฉันมีแค่ของเจย์โน่ ฉันตามไอจีเขาอยู่ แต่มาโน่ไม่รู้จักเลย”
“แกไม่รู้จักเขาเลยหรอ”
“ใช่ หรืออาจจะเคยเห็น หรือว่าเดินผ่านกัน แต่ไม่รู้ว่านั้นคือมาโน่”
“ไม่เป็นไร เรียนสาขาเดียวกันอยู่แล้วนิ ยังไงก็ต้องได้รู้จักกันแน่”
เขาเรียนนั่นแหละเขาเดียวกับฉัน แต่เขาเรียนอินเตอร์ มันใกล้กันแค่นี้ ทำไมเราไปเจอที่ร้านข้าวต้มก็ไม่รู้
“เอ่อ ไรเฟิร์นฉันมีอะไรจะบอก”
“อะไรหรอ”
“เจย์โน่เขาเป็น เป็น ลูกอธิการบดี”
“…….” เจย์โน่เป็นลูกชายอธิบดี ก็เท่ากับว่า มาโน่ก็เป็นลูกชายอธิการด้วยงั้นหรอ
ทำไมมันดูไกลกันจัง เหมือนอยู่คนละโลกเลยอะ ตอนนี้ค่าเทอมฉันยังค้างอยู่เลย
“เอาเบียร์เลยไหม จะชวนโนอาออกไปซื้อ” ไอว้าถาม
“ยังไม่ได้บอกชอบ ก็จะอกหักแล้วหรอเนี่ย”
ฉันจะบ้าตาย ไม่มีหวังแล้วอะ ทำไมเขาอยู่สูงจัง
วันต่อมา…
เราสามคนลงจากรถของโนอาที่มาส่ง แล้วเดินเข้ามาในสาขาพร้อมกัน
“เรารอไอ้ออกัสตรงนี้ก่อนไหม ตรงนี้อะพวกอินเตอร์เขาชอบเดินผ่าน แกจะได้เจอมาโน่ด้วย” ณิชาเสนอ
“ไม่เอาหรอก ไม่อยากเจอแล้ว เหมือนฉันกับเขาอยู่คนละโลกกันเลย”
“ไรเฟิร์น ปกติแกชอบใครแกก็จะบอกหมดไม่ใช่หรอ ขอแค่ให้ได้บอกชอบเขาก่อน เขาจะชอบไม่ชอบมันก็อีกเรื่องนึง”
ใช่ ฉันเป็นแบบที่ไอว้าพูด ฉันเป็นคนตรงๆ ถ้าชอบใครก็จะไปบอกเขาเลย แต่ถ้าเขาไม่ชอบมันก็อีกเรื่อง ขอแค่ฉันได้บอกความรู้สึกไป
“แต่ทำไมคนนี้ฉันรู้สึกว่าเราห่างกันเกินไปอะ เขาเป็นลูกอธิการเลยนะ แล้วดูฉันดิเทอมที่แล้วยังไม่ได้จ่ายค่าเทอมเลย”
“ไม่ต้องไปจริงจังก็ได้ เอาแค่ให้เป็นกำลังใจในการมาเรียนในการมาเจอเขาไง การที่ชอบใครแบบนี้มันก็ดีไม่ใช่หรอ มันทำให้เราอยากตื่นมาเรียน อยากมาเจอเขา”
มันก็จริงอีกเรื่อง อย่างที่ณิชาพูด ขนาดแค่เจอครั้งแรกฉันยังขยันไปทำงานเลย
“เฮ้อ ปวดหัว”
ฉันยกมือกำขมับ เจอคนที่ถูกใจทั้งทีก็ดันไปเจอลูกเจ้าของมหาลัย
“ไปห้องน้ำก่อนนะ”
“ไปดิ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไร รอออกัสอยู่นี่แหละ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง”
ฉันเดินออกมาคนเดียว ห้องน้ำอยู่ตรงนี้ พอทำธุระเสร็จมองเห็นณิชากับไอว้าสองคน ออกัสยังไม่มาเลย งั้นไปซื้อกาแฟดีกว่า
ฉันเดินเลี่ยงออกมาที่ร้านกาแฟในมอ พอได้มาแล้วก็รีบเดินไปหาเพื่อน
~ตุ๊บ~
ระหว่างที่เดินผ่านมุมตึก ก็มีผู้ชายเดินออกจากซอกตึกเดินชนฉัน จนกาแฟหล่นจากมือฉัน และฉันเองก็ล้ม
“เชี้ยเอ๊ย ไม่มีตารึไง”
“นายนั่นแหละไม่มีตารึไง”
ฉันรีบลุกขึ้นแล้วมองหน้าคนที่เดินมาชน ไอ้เวรเอ๊ยไม่มีตาหรอ
“……”
ฉันกำลังจะอ้าปากด่าอีกรอบ ก็ต้องเงียบยืนตัวตรง พยายามยิ้มเอาไว้
เจย์โน่Talk
ผมกำลังโมโหกับผู้หญิงตรงหน้า เธอเดินมาชนผม แถมทำกาแฟหกใส่รองเท้าผมอีก ผมพึ่งซื้อด้วยซ้ำไป
“มีอะไรหรอคะ” จ๋าเดินตามออกมาจากมุมตึก
“กระดุมเสื้อ”
“อุ้ย”
เธอออกมาจากซอกตึกกับผม สภาพที่ไม่ได้ติดกระดุม ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าเราไปทำอะไรกัน แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือยัยบ้านี่เดินมาชนผม
“ออกไปก่อน” ผมบอกจ๋า
“เลิกเรียนเจอกันนะคะ” จ๋าเดินออก
“ส่วนเธอ บอกมาดิจะรับผิดชอบยังไง”
“เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจอะ”
หึ ผมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วส่ายหน้า เมื่อกี้ทำเป็นด่า ตอนนี้พูดเสียง8 เสียง9 มาอ่อยหรอ? มันเป็นการอ่อยอีกอย่างนึงใช่ปะ ทำมาเป็นเดินชน
ผมหันมองหน้า ก็อืมใช้ได้เลยเอาไว้กัด เอาไว้เคี้ยวเล่นเวลาเหงาก็คงอร่อย
“งั้นฉันจะไม่เอาเรื่องแล้วกันนะ แต่ตอนเย็น”
“ขอบคุณนะ มาโน่”
“ว่าไงนะ มาโน่หรอ”
เธอเรียกผมว่ามาโน่ และมันเป็นสิ่งที่ผมเกลียดเอามากๆ ผมกับมันเหมือนกันก็จริงแต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี
หึ อยากจะมาอ่อยแต่ไม่ทำการบ้านมาเลย ตอนแรกจะไม่อะไรแล้วนะ แต่ตอนนี้ผมไม่ปล่อยแน่
- ผู้เขียน
