สามีเธอชักจะเก่งทุกเรื่องแล้วนะ
หมับ!
"หือ?"
"อร่อยไหม ฉันทำเองเลยนะ" แรงกอดรัดจากแขนแกร่งของเขาทำเธอชะงักจนแทบจะทำจานที่กำลังล้างเกือบจะหล่นลงพื้น
"ตกใจหมด ลูกอยู่ไหน" เธอเปลี่ยนประเด็นไปถามหาเจ้าตัวเล็กแทนที่จะตอบคำถามเขา
"ลูกเล่นอยู่ในห้อง ไหนบอกก่อนอร่อยไหม หืม?"
"ทำไมขยันทำกับข้าวล่ะวันนี้"
"ก็ง้อเธอไง..." ร่างสูงบอกก่อนจะก้มหน้าลงมาหอมแก้มเธอแบบที่ชอบทำทุกวัน
"ง้อเรื่องเมื่อคืนเหรอ?"
"เปล่า เรื่องของวันก่อนที่ฉันดุเธอไง ไม่ได้ตั้งใจนะ ตอนนั้นฉันลืมตัวจริงๆ ที่ใช้น้ำเสียงเวลาดุพนักงานใส่เธอ ทั้งที่เธอเป็นเมียฉัน" ร่างสูงกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิด
"ฉันไม่ได้โกรธนายเรื่องนั้นสักหน่อย"
"แล้วโกรธเรื่องไรหืม?"
"ก็เรื่องที่นายไม่ยอมเชื่อว่าฉันไม่ได้สรุปยอดผิดไง ฉันทำถูกจริงๆ นะรามิล ถ้าเกิดนายให้พี่มีมี่เป็นหัวหน้าแผนก แบบนั้นฉันจะลาออกไปสมัครบริษัทอื่นแน่ๆ" เธอไม่ได้ขู่เขานะ แ
