"พลอย...อย่าทำแบบนั้นเลยนะ ขอร้องล่ะ"
"มันดีกับนายไม่ใช่เหรอรามิล เธอคนนั้นเป็นถึงลูกนักการทูต นายคงมีอนาคตมากกว่าคบกับฉันเป็นไหนๆ ถ้านายอยากคบกับฉันพร้อมกับ
ใบชา ฉันขอเป็นคนถอยออกมาดีกว่า"
พูดจบก็เดินถอยหลังให้เขาอีกสองสามก้าวพร้อมกับหันหลังให้ร่างสูง เพราะน้ำตาที่กลั้นไว้มันได้ไหลลงสู่แก้มเธออย่างช้าๆ ไม่อยากให้ใครเห็น นี่เธอคงแพ้เธอคนนั้นแล้วใช่ไหม คนที่เขาพากลับบ้านมาด้วยอีกคน คนที่สนิทสนมกับคนในครอบครัวเขา เธอคงสู้ไม่ไหว ถ้าเขาเลือกใบชา
เธอถอยออกมาน่าจะดีที่สุด
บรรยากาศในห้องค่อนข้างเงียบ ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวใดๆ ใบหูเธอได้ยินแค่เพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศเท่านั้น เมื่อตัดสินใจว่าจะก้าวไปยังประตูที่อยู่ไม่ไกลนัก รามิลกลับใช้วงแขนกอดรัดเธอไว้จากทางด้านหลัง ใบหน้าของเขาซุกอยู่ตรงหัวไหล่เล็กของเธอ พร้อมกับคำพูดที่เปล่งออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง
"พลอย...ฉันไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนเท่
