“ยาหยี...ทูนหัว...”
มันช่างเหมาะเจาะเหลือเกิน ทำไมเขาถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้นะ ทำไมต้องเป็นยาหยีด้วยที่ทำให้เขารู้สึกราวกับเป็นเจ้าของโลกทั้งใบแบบนี้ คอร์เนลคิดอย่างมึนงงขณะพาตนเองและสาวน้อยใต้ร่างขยับเข้าใกล้ฝั่งฝันมากขึ้นทุกขณะ
“คอร์เนล...”
เสียงครางเบาๆ ของยาหยีผลักดันให้เขาไปไกลเกินกว่าที่จะควบคุมตัวเองเอาไว้ได้ และในที่สุดทุกอย่างก็แตกระเบิดเข้าใส่หน้า สะเก็ดดาวพร่างพรายเต็มสองตา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงแสนธรรมดาอย่างยาหยีจะทำให้เขามีความสุขจนแทบสิ้นสติแบบนี้ ไม่น่าเชื่อ มันเหลือเชื่อ แต่เจ้าหล่อนก็ทำให้เขาสุขสมอย่างรุนแรงในทุกครั้งที่ได้เมกเลิฟกัน
คอร์เนลรอจนตัวเองสามารถหายใจได้ราบรื่นเป็นปกติจึงพลิกกายลงจากร่างอรชรที่ยังนอนนิ่งงันอยู่อย่างรวดเร็ว เขาลุกขึ้นจัดการกับเนื้อตัวของตนเองจนเรียบร้อยแล้วก็เดินออกไปจากห้องทำงาน ที่หล่อนมานอนให้เขาตักตวงสวาทโดยไม่คิดจะพูดจาอะไรกับหล่อนเ
