“บอกมาสิว่าเพชรสีทองของฉันอยู่ที่ไหน!”
เสียงคำรามโหดเหี้ยมดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยของคอร์เนลแผ่วเบา แต่ทุกพยางค์นั้นอัดแน่นไปด้วยโทสะร้ายจนคนที่กำลังคุกเข่าอยู่แทบเท้าตรงหน้าตัวสั่นเทาหนักมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก
“ผม...ขอโทษครับ...”
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ! แต่ฉันต้องการรู้ว่าตอนนี้แกเอาเพชรของฉันไปไว้ที่ไหน ไอ้สารเลว!”
กำปั้นที่หนักยิ่งกว่านักมวยอาชีพของคอร์เนลซัดเข้าที่ใบหน้าของยอดชายเต็มแรง จนร่างที่ผอมบางลงกว่าเดิมมากมายของยอดชายหงายหลังลงไปนอนอยู่กับพื้นหินอ่อนหน้าลานตึกใหญ่อย่างน่าเวทนานัก เซอร์เกรีบเข้าไปห้ามเมื่อเห็นนายน้อยของตัวเองกำลังจะเข้าไปซัดต่อ
“หากมันตายไปก่อนที่จะบอกที่ซ่อนของเพชรสีทอง เราก็จะไม่มีวันหาพบนะครับนายน้อย”
คอร์เนลหรี่ตาสีเขียวจัดมองคนสนิทนิ่ง ความเกรี้ยวกราดแล่นพล่านไปทั้งกายหนุ่ม
“ต่อให้ต้องขุดดินหา นายก็รู้ไม่ใช่หรือเซอร์เก ว่าฉันก็ต้องหาเพช
