“แต่งตัวเสียสิ แล้วออกไปให้พ้นหน้าผมซะ”
หากแม่สาวน้อยที่นั่งตัวสั่นงันงกตรงหน้าโต้เถียง แย้งค้านใดๆ ออกมาบ้าง ไอ้ความรู้สึกผิดงี่เง่าพวกนี้ก็คงไม่มีโอกาสกระแทกกระทั้นเข้าสู่หัวใจของเขาได้หรอก แต่นี่เจ้าหล่อนเอาแต่นั่งนิ่ง น้ำตาไหลเงียบๆ แถมเนื้อตัวก็ยังสั่นเทาจนอดเวทนาไม่ได้อีก
เขาไม่เคยใจอ่อนกับใครเลยนี่นา โดยเฉพาะกับผู้หญิง แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกสงสาร ห่วงใย และไม่อยากเห็นน้ำตาของยาหยีถึงเพียงนี้นะ
คอร์เนลถอนใจออกมาแรงๆ ขณะเคลื่อนกายมาทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าของหญิงสาว
“จะร้องไห้ทำไมนักหนา ความจริงคุณน่าจะดีใจสิไม่ว่าที่ทำให้ผมเสียการควบคุมตัวเองจนฟาดคุณบนโต๊ะทำงานของตัวเองแบบนี้”
คอร์เนลต่อว่าเสียงกระด้าง เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจตัวเองเช่นกัน ขณะฝ่ามือสากเริ่มต้นจัดการแต่งเนื้อแต่งตัวให้กับหญิงสาว
“อย่าค่ะ อย่ามายุ่ง” สาวน้อยปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล
“ผมเป็นคนถอด ก็จะรับผิดชอบใส่คืนให้ก็แล้ว
