น้ำตาแห่งความเสียใจก่อตัวเป็นม่านหนาทำให้การมองเห็นอ่อนด้อยประสิทธิภาพลงอย่างน่าตกใจ หญิงสาวซบหน้าอยู่กับอกของยอดชายเนิ่นนานไม่ยอมห่างกายไปไหน กายสาวสั่นสะท้าน ร่ำไห้ปานจะขาดใจ
“แล้วต่อไปลูกหยีจะอยู่กับใคร...พ่อจ๋า...”
“ก็ไปอยู่ด้วยกันเสียสินังเด็กระยำ!”
“โอ๊ย! ปล่อยนะ”
ยาหยีร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกมือของอังเดรขยุ้มเส้นผมแรงๆ แล้วดึงให้หล่อนลุกขึ้นไปยืนเผชิญหน้า แต่ก่อนที่คนใจร้ายนั้นจะพูดอะไรออกมา มันก็ตบหน้าหล่อนจนหันอยู่หลายครั้ง
“แกเอาเพชรปลอมมาหลอกฉัน...นังเด็กเหลี่ยมจัด!”
อังเดรปาเพชรสีทองของปลอมลงกับพื้นด้วยความเดือดดาล หลังจากผลการทดสอบออกมาว่าเพชรสีทองเม็ดนี้เป็นของเก๊
“คนชั่วช้าอย่างแกมันก็ต้องผิดหวังแบบนี้แหละ จำเอาไว้ว่าแกไม่มีทางแย่งเพชรสีทองมาจากคอร์เนลได้หรอก คนอย่างแกมันต้องพินาศ!”
“พินาศเหรอ? นี่แน่ะปากดีนัก”
อังเดรจิกผมของยาหยีแน่นขึ้นจ้องมองด้วยสายตาเหี้ยม
