คอร์เนลเดินกลับไปกลับมาบนห้องนอนด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน แม้จะมั่นใจว่ายาหยีไม่สามารถออกไปจากอาณาจักรของตัวเองได้แน่เพราะเขาได้โทรไปสั่งยามที่หน้ารั้วเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่นี่มันครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วนะ ครึ่งชั่วโมงที่หล่อนวิ่งหายไปต่อหน้าต่อตา
‘ยาหยีเสียใจจริงๆ หรือที่เขาไม่ได้จดทะเบียนด้วยความรัก แต่ทำไมหล่อนถึงต้องเสียใจล่ะในเมื่อหล่อนก็ไม่เคยบอกว่ารักเขาออกมาสักคำ จะมีก็แค่ยามที่เขาและหล่อนอยู่บนเตียงด้วยกันเท่านั้นแหละที่หล่อนแสดงความรักใคร่ออกมา แต่เขาก็พอจะรู้ว่าที่ยาหยีแสดงออกมาเช่นนั้นก็เพราะว่าถูกเขาปลุกเร้าจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มันแค่นั้นจริงๆ’
แม้จะพยายามบอกให้ตัวเองใจเย็นๆ แค่ไหน แต่คอร์เนลก็ไม่สามารถจะทนอยู่ในห้องนอนได้อีกต่อไป คนตัวโตก้าวยาวๆ ตรงไปที่ประตูห้อง กำลังจะเปิดมันออก แต่มันก็ถูกเปิดออกซะก่อนด้วยฝีมือของผู้หญิงที่เขากำลังคะนึงหาสุดใจ
“ลูกหยี...คุณหายไปไหนมา
