เชอรี่อุทานออกมาเบาๆ ขณะชำเลืองมองมาที่หล่อนด้วยสายตายินดี ตรงข้ามกับเซอร์เกที่ตีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาในเฉียบพลัน
“มื้อเช้าไม่ต้องจัดนะเชอรี่ ยกไปให้ฉันกับคุณยาหยีที่ห้องนอนใหญ่”
จบคำสั่งเป็นชุดคอร์เนลก็ก้าวยาวๆ เดินไปตามพรมหนาทันที ทิ้งให้แม่บ้านวัยกลางคนยืนอมยิ้มแก้มแทบปริ
“นึกว่าจะทนได้สักกี่น้ำ ที่แท้ก็แค่คืนเดียวก็ต้องแจ้นมาลากตัวคุณยาหยีขึ้นห้องซะแล้ว ถ้าสถานการณ์ออกมาในรูปนี้ สงสัยนายหญิงของซีร์ยานอฟจะต้องมีชื่อว่ายาหยีแน่ๆ เลยว่าไหมเซอร์เก” หันไปถามชายวัยใกล้เคียงกันที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเซอร์เกอัดแน่นไปด้วยความวิตกกังวล
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะเซอร์เก ไม่ดีใจเหรอที่นายน้อยกำลังมีความรักน่ะ”
“ถ้ากับผู้หญิงคนอื่นผมคงจะดีใจ แต่กับคุณยาหยีผมกลัวเหลือเกิน” ในที่สุดเซอร์เกก็พูดความในใจออกมา และมันก็ทำให้เชอรี่ยิ่งงงเต๊กมากขึ้นไปใหญ่
“กลัว? กลัวอะไรกัน ในเ
