คอร์เนลกระฟัดกระเฟียดออกมาจากห้องนอนด้วยความหงุดหงิดขัดเคือง ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่ายาหยีมาอยู่ด้วยเพราะอะไร ทั้งๆ ที่คิดว่าจะทนมันได้ แต่พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็แพ้ราบคาบ แค่คิดว่าทุกอย่างที่ยาหยีแสดงออกมานั้นเป็นแค่การหลอกลวง เขาก็แทบคลุ้มคลั่งแล้ว
‘ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงเป็นบ้าได้ถึงขนาดนี้นะ ทำไมถึงยอมให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาครอบงำความรู้สึกนึกคิดได้อย่างเบ็ดเสร็จอย่างนี้’
หนุ่มหล่อกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังในห้องทำงานแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์เครียดเคร่งของตัวเอง พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาคนสนิท
“พายาหยีไปพบไอ้ยอดชาย แล้วก็ปล่อยให้อยู่กันตามลำพังครึ่งชั่วโมง”
หลังจากได้ยินเซอร์เกรับคำ ชายหนุ่มก็กดตัดสายทันที พลางเอนกายพิงกับพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางอ่อนล้า สมองตายไม่ทำงานเอาซะดื้อๆ
‘แล้วคืนนี้เขาจะทำใจแข็งนอนคนเดียวได้ไหมนะ’
ชายหนุ่มยกมือขึ้นบีบขมับด้วยความเคร่งเครียด พลางถอนใจออกมา
