ยาหยีจ้องหน้าบิดาที่เอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ อย่างคาดคั้น
“พ่อคะ คืนเขาไปเถอะค่ะ มันไม่ใช่ของของเรา แค่พ่อขโมยมันมาจากเขาแค่นี้ก็ผิดมหันต์แล้ว เขาไม่ฆ่าเราก็ถือว่าเมตตาเรามากแล้วนะคะ”
ผู้เป็นบิดาก้มหน้าหลบตาลูกสาว ถอนใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า กว่าจะสามารถกลั่นกรองคำพูดออกมาได้
“มันไม่ได้อยู่กับพ่อแล้วล่ะลูกหยี”
“แล้วมันอยู่ที่ไหนคะพ่อ พ่อบอกลูกหยีนะคะ ลูกหยีอยากให้คอร์เนลได้เพชรของเขาคืน ความรู้สึกผิดในใจของเราจะได้หมดไปสักที”
“ลูกหยีไม่ต้องรู้สึกผิดแทนพ่อหรอก ลูกหยีไม่ได้เป็นคนทำ”
“แต่ลูกหยีเป็นลูกสาวของพ่อนะคะ จะให้ลูกหยีทนมองพ่อทำผิดหรือคะ ลูกหยีทำไม่ได้หรอก” มือบางเอื้อมมากุมมือของบิดาเอาไว้
“พ่อขา...พ่อคืนเขาเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย ลูกหยีขอร้อง”
ยอดชายนั่งอึ้งไปนานอย่างคนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ยาหยีเห็นบิดาเริ่มจะคล้อยตามก็รีบอ้อนวอนซ้ำขึ้นอีก
“ถ้าพ่อรักลูกหยี พ่อก็ต้องบอกลูกหยี
