วันเวลาเคลื่อนผ่านมานานหลายปีที่แพรไหมกลายมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่เวลาที่ผ่านมาก็ทำให้ชีวิตเธอมีความสุขมากมายนัก เด็กชายแสงสุริยนอายุเข้าขวบปีที่ 4 แล้ว ยิ่งโตยิ่งน่ารัก ยิ่งโตยิ่งสร้างแต่รอยยิ้มและความสุขให้กับคนเป็นแม่และผู้คนรอบข้างเสมอ
“แม่คร้าบ น้องเล่นทรายตรงโน้นได้ไหม?”
“ได้สิครับ แต่มาถอดรองเท้าออกก่อนมา เดี๋ยวลุงช่วย”
คนที่ชอบตามใจมากกว่าผู้เป็นแม่เห็นจะเป็นวริศ ไม่ว่าเด็กชายอยากทำอะไรอยากได้อะไรมีเหรอจะปฏิเสธ วริศเดินเข้าไปหาพร้อมกับนั่งลงช่วยถอดรองเท้าออกจากเท้าเรียวเล็กให้อย่างเบามือ
“เล่นดี ๆ ระวังเข้าตาตัวเองนะครับ”
“คร้าบ ลุงอาร์มเล่นเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“เดี๋ยวลุงเอารองเท้าไปเก็บไว้กับคุณแม่ก่อนนะเดี๋ยวลุงกลับมาหา”
ก่อนที่วริศจะเดินถือกลับมาหาแพรไหมที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก
“ตามใจตลอดเลย เดี๋ยวก็เล่นน้ำเลอะเทอะอีกหรอกค่ะ”
“เด็กเล็ก ๆ แบบนี้ปล่อยให้เล่นเยอะ ๆ
