“แพรวันนี้ออกไปกินข้าวนอกบ้านกันไหม?”
เสียงทุ้มจากคนปลายสายโทรมาหาหลังจากที่แพรไหมแยกกับพ่อของลูกแล้ว หญิงสาวขึ้นมาอยู่บนห้องตามลำพัง ครุ่นคิดกับทุกเรื่องที่กำลังเป็นอยู่ในเวลานี้ พอได้ยินเสียงวริศเธอถึงกับยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดี
“พี่อาร์มว่างเหรอคะทำไมถึงชวนแพรออกไปกินข้าวได้?”
“เอาความจริงไหม ถ้าเป็นแพรพี่ก็มีเวลาว่างให้เสมอนั่นแหละ แพรดีขึ้นหรือยัง วันนี้รู้สึกยังไงบ้าง ยังคิดเรื่องเขาคนนั้นอยู่หรือเปล่า แพรอย่าเครียดนะมันไม่ดีต่อเด็กในท้องหรอก”
เป็นคำห่วงใยที่แพรไหมได้ยินมาตั้งแต่อีกฝ่ายรู้ว่าเธอตั้งครรภ์แล้ว แทบจะเป็นคำถามไถ่ที่บ่อยมาก มีความห่วงใยมากกว่าพ่อผู้ให้กำเนิดลูกในท้องของเธอเสียอีก บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมผู้ชายที่เธอเลือก ผู้ชายที่เธอต้องแต่งงานด้วยไม่ใช่วริศ ทำไมเธอต้องไปรักผู้ชายคนนั้น ผู้ชายใจร้ายที่ไม่เคยทำให้เธอยิ้มได้อย่างเต็มแก้มเลยสักครั้ง
“เขาเพิ่งมาหาแพ
