กว่าจะกลับถึงกรุงเทพฯ ก็เป็นเวลา 20:00 น เข้าไปแล้ว เธอที่ปิดโทรศัพท์ทั้งวันทำให้ทั้งพ่อและแม่ต้องนั่งรอคอยด้วยความกระวนกระวายใจ ทันทีที่เห็นลูกสาวกลับมาบ้านก็รีบเดินออกไปหาด้วยความดีใจ
“แพรไปไหนมานะลูก พ่อกับแม่เป็นห่วงแทบแย่”
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า”
วริศลงจากรถมาทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง ที่บ่อยครั้งเมื่อก่อนเคยมาเล่นที่บ้านของแพรไหม ไม่ถึงกับสนิทสนมกับบ้านนี้แต่ก็พอไปมาหาสู่กันได้ บิดามารดาของแพรไหมก็เอ็นดูเขามากอยู่เช่นกัน
“อ้าว! ตาอาร์มหรือเปล่านี่ ไม่ได้เจอกันนานมากแล้วนะลูก เราไปกับยายแพรหรอวันนี้ ไปยังไงมายังไงนะไม่เคยได้เจอหน้าตั้งนานแล้ว”
“ครับคุณป้า ผมพาแพรไปเที่ยวพัทยามา ขอโทษนะครับที่พามาส่งช้าหน่อย”
“กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว ป้าก็นึกว่าหายไปไหน เห็นแม่บ้านบอกว่าเมื่อเช้าคินณภัทรมาที่บ้าน เขาไม่ได้ทำอะไรลูกใช่ไหมแพร?”
“เปล่าค่ะแม่ แพรคุยกับเขาแล้ว เราแค่คุยกันตรงนี้
