ภายในรถยนต์ที่จอดรออยู่ ใช่ว่าวริศจะไม่รู้ไม่เห็น เขาตามเธอขึ้นไปจนถึงห้องตรวจแต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ต้องกลับมานั่งรอแพรไหมอยู่ภายในรถแทน
แพรไหมเข้ามานั่งประจำที่ ยังคงมีเสียงสะอื้นไห้ดังให้ได้ยินชวนให้สงสาร ฝ่ามือของวริศยกขึ้นลูบหลังปลอบประโลมด้วยความเข้าใจ
“ร้องเสียไห้ให้พอ แล้วเราไปหาอะไรอร่อย ๆ กินดีกว่านะ” เสียงทุ้มบอกพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้แพรไหมรู้สึกดี
“ถ้าเจ็บขนาดนี้ทำไมไม่คืนดีกับเขาไปล่ะ จะได้ไม่ต้องมาร้องไห้เสียใจ”
วริศแกล้งพูดไปอย่างนั้น เขาเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เลือกที่จะให้เกียรติการตัดสินใจของแพรไหม ว่าต้องการที่จะตัดหรือไปต่อกับสามีอย่างคินณภัทร รู้ดีมาตลอดว่าทั้งคู่ยังคงไม่ได้หย่าขาดจากกัน ตามกฏหมายก็ยังคงเป็นสามีภรรยากันอยู่ หากวันนี้แพรไหมเลือกที่จะกลับไปกับผู้ชายคนนั้น เขาจะร่วมยินดีและอวยให้กับทุกเส้นทางที่เธอเลือกเดิน เพราะสำหรับเขาแล้วรักไม่จำ
