“ว่าไง...นี่พักเที่ยงแล้วเหรอหนูน้อย?”
เสียงของคเชนท์ทำให้เหมือนฝันที่นั่งในครัวและกำลังจะอ้าปากงับขนมปังแผ่นใหญ่ต้องหยุดกึกทันควัน หล่อนยิ้มแหย ๆ กับเขา
“หนูไม่รู้ว่าเขาพักงานกันตอนไหน แต่ที่รู้คือตอนนี้หนูหิวมากเลยค่ะอาเชน”
“พวกคนงานเขามีเวลาพัก แต่ก็เกือบบ่ายโมง”
“หืมม์?...ว่าไงนะคะ”
เหมือนฝันเหลือบดูนาฬิกาผนังก็เห็นว่าเวลายังไม่เที่ยงวัน พอเห็นดังนั้นหล่อนก็แทบกลืนขนมปังไม่ลงโดยไม่ได้นึกฉุกใจเลยว่าตอนนี้หน้าหล่อนซีดขนาดไหนกระทั่งคเชนท์พูดขึ้น
“เหมือนฝัน...อาว่าหนูหน้าตาเหมือนไม่สบายเลยนะ”
“เหรอคะ...หนูสบายดีค่ะ จะรีบกินแล้วกลับไปทำงานต่อเนี่ยค่ะ”
หล่อนพูดจบก็รีบเคี้ยวขนมปังในมือหมุบหมับทั้งที่ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่ ต้องอดทนไว้สิเหมือนฝัน ไม่อย่างนั้นคเชนท์จะว่าเอาได้ว่าหล่อนน่ะเหยาะแหยะ ขณะนั้นคุณอาหนุ่มใหญ่ที่ยังยืนอยู่ก็มองหลานสาวคนสวยรีบเคียวรีบกิน ท่าทางของเหมือน
