พระพายถามขณะทศวรรษลุกขึ้น เขาจ้องหน้าหล่อน สายตาคู่นั้นทำเอาหญิงสาวหวั่นไหวแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาด้วย สักครู่เขาก็เอ่ยว่า
“จนกว่าฉันจะหายโกรธ”
“อ้าว...แล้ว...”
เมื่อไหร่...หล่อนถามยังไม่ทันจบเขาก็เดินออกไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หญิงสาวถอนใจแรง ๆ ออกมา จนกว่าเขาจะหายโกรธ แล้วเมื่อไหร่หล่อนจะได้กลับบ้าน ตอนนี้พะแพงจะเป็นห่วงหล่อนหรือเปล่า กลับไปหล่อนจะบอกพี่สาวว่ายังไงดี
บทที่ 5
หลังจากวันนั้นทศวรรษก็มาดูอาการของพระพายอยู่บ่อย ๆ และหล่อนก็ต้องแกล้งทำเหมือนว่าตัวเองเจ็บที่ข้อเท้าเพราะกลัวว่าเขารู้ความจริงว่าหล่อนแกล้งทำเป็นเจ็บเพื่อวางแผนหนี เพราะเอาเข้าจริง ๆ หล่อนกลับไม่สามารถทำตามแผนของตัวเองได้ แถมยังนึกดีใจทุกครั้งซะอีกที่หมอหนุ่มหล่อแต่เบื้องหลังยิ่งกว่ามาเฟียแวะมาดูอาการของหล่อนเช้าเย็นทุกวัน
จนเวลาผ่านไปเกือบสองสัปดาห์ พระพายไม่รู้ว่าหล่อนดีใจหรือคิดยังไงกันแน่ที่จนป่านนี้ทศวรร
