ผมค่อยๆหันไปตามเสียงที่ดังมาหัวใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ คนงานแต่ละคนต่างพากันยืนเงียบกริบพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนักขนาดคนงานยังยืนหน้าซีดขนาดนี้แล้วผมล่ะจะต้องทำหน้ายังไง
“หมดเวลางานแล้วพวกเราขอตัวกลับที่พักกันก่อนนะครับ”เสียงของคนงานคนหนึ่งพูดจบจากนั้นคนงานก็พากันทยอยเดินออกไป จนกระทั่งตรงนี้มีแค่ผมกับไออุ่นยืนอยู่กันสองคน
“นินทาหนูสนุกมั้ยคะ”น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะพูดเล่น แต่แววตาของเธอมันไม่ใช่เลยแววตาของเธอทำเอาผมหวั่นใจไม่น้อย
“แหะ ๆ ป๋าแค่พูดเล่นครับ”
“เรากลับกันเถอะค่ะเดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน เดี๋ยวจะไม่ทันเวลาเอา!!”
“ครับ”ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอไปจากนั้นก็เดินลัดเลาะไร่องุ่นกลับไปที่บ้าน ไม่นานเราสองคนก็กลับมาถึงบ้านพักเธอทำอาหารเตรียมเอาไว้บนโต๊ะเรียบร้อยหมดแล้ว
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะจะได้มากินข้าวกัน”
“ครับ”ผมตอบรับคำของเธอแต่โดยดีเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอ
