2 วันต่อมา
ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ดัง
“เรียบร้อยดีแล้วใช่ไหมวะไอ้อัคคี”
[ กูจัดการเก็บพวกมันเรียบร้อยหมดแล้ว ตอนนี้ทุกคนปลอดภัยดีไม่น่าเป็นห่วง ]
“ขอบใจมึงมากนะไอ้อัคคี”
[ ไม่เป็นไรกูยินดีช่วย เรื่องฆ่าคนงานถนัดของกู”
“....”
ติ๊ด ผมกดวางสายจากไอ้อัคคี
ผมใช้เวลาไม่นานเพื่อตลบหลังและจัดการพวกมันอย่างเงียบๆผมไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เพราะมันจะมีพวกอีกนับสิบนับร้อยแห่กันมาและทำให้เรื่องนี้วุ่นวายมากไปกว่าเดิมอีก เหลืออยู่คนเดียวก็คือจิ๋วที่ผมจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกับเธอก่อนที่เธอจะรู้ตัวแล้วกลับมาแว้งกัดผมทีหลัง
ตัดมาทางด้านของไออุ่น
ฉันได้แต่เดินไปเดินมาอยู่ในห้องรู้สึกใจคอไม่ดียังไงไม่รู้ ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าป๋ากำลังมีอันตราย ยิ่งฉันติดต่อหาเค้าไม่ได้อีกฉันยิ่งร้อนรนเข้าไปใหญ่ ฉันโทรหาเค้าตั้งหลายสายแต่ก็ไม่รับเลย โทรไปหาที่บริษัทเลขาก็บอกว่าป๋าไม่ได้อยู่ที่นั่น
