พริ้งพราวเดินเข้ามาในห้องนอนของไทม์ ภาพที่เธอเห็นอยู่บนหัวเตียงใหญ่จนสะดุดตา คือภาพของไทม์กับภรรยาของเขาที่จากไป พริ้งพราวไม่ได้รู้สึกอิจฉาหรือไม่พอใจ แต่เธอกลับยิ้มออกมาเสียด้วยซ้ำ ที่ไทม์ยังเก็บภาพแห่งความทรงจำนี้ไว้ เดินเข้าไปหยุดมองภาพนั้นใกล้ๆ
“พริ้งขอดูแลป๋าไทม์แทนคุณนะคะ พริ้งสัญญาว่าจะทำหน้าที่ดูแลป๋าไทม์ให้ดีที่สุด ขอบคุณนะคะที่ยอมเปิดทางให้พริ้งได้เจอป๋าไทม์” ไทม์เดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังและได้ยินทุกคำพูดของพริ้งที่เอ่ยออกมา หัวใจของหนุ่มใหญ่ก็แกว่งไกวอย่างง่ายดาย สวมกอดหญิงสาวไว้จากด้านหลัง เกยคางลงบนไหล่เล็กนั้น
พริ้งพราวหันมามองและยิ้มให้ เอียงคอให้ใบหน้าคมซุกไซ้ที่ซอกคอขาว เลื่อนมือที่ปล่อยทิ้งข้างลำตัวในคราแรกมาจับมือไทม์ที่กอดเธอไว้
“เธอโอเคไหม ถ้าฉันจะเก็บรูปนี้ไว้แบบนี้”
“โอเคค่ะ พริ้งไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจ ทุกอย่างที่เป็นของภรรยาป๋าไทม์ยังคงอยู่ที่เดิมได้ตลอดไม่ต้องเก
