เพ้นเฮ้าส์_
ร่างกำยำช้อนอุ้มคนป่วยไว้ในอ้อมแขนแกร่ง เพราะเธอหลับสนิทตลอดทางจากการร้องไห้อย่างหนัก จนปลายเท้าใหญ่มุ่งเดินเข้าที่พักสุดหรูหราใจกลางเมือง
"ไร้สาระสิ้นดี" น้ำเสียงเข้มสบถบอก ปล่อยให้โดมคอยจัดการเรื่องอาหารและยาบนโต๊ะ กระทั่งเหลือความเป็นส่วนตัวในห้อง
เขาวางเธอลงบนโซฟากลางห้องโถงใหญ่ นำผ้าเปียกชื้นมาเช็ดร่างกายให้คนป่วย ไม่อยากจะโดนบุพการีต่อว่า ในข้อหาที่ใช้งานเธอหนักเลยโดนพิษไข้เร่งงาน
สายตาคมมองใบหน้าซีดจางซ่อนความคิด ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องมอบความรักให้ผู้ชายคนอื่น ทั้งที่รู้ว่าตัวเองต้องมาเสียใจเช่นวันนี้ แต่แล้วมันก็แค่เรื่องโง่เขลาของคนที่อ่อนแอ
"ฉันไม่ได้ใจดีหรอกนะทานตะวัน" มือหนาบีบกำผ้าเปียกชื้นแน่นจนเส้นเลือดหลังมือปูดโปน ไล่เช็ดตามร่างอรชรล้วงเข้าในเสื้อทำงาน ยังพบรอยเขี้ยวที่เขาจงใจแสดงความเป็นเจ้าของเต็มเนินอก
"อื้อ..." คนป่วยสะลึมสะลือบอก จับข้อมือให
