วันต่อมา_
"ปะป๊า~" เป็นเสียงเรียกของเด็กชายวัยสี่ขวบวิ่งมาพร้อมต้นดอกทานตะวันในมือป้อม ขณะที่ฝ่ายบิดากำลังเข็นรถนอนให้ลูกสาวตัวน้อย ออกมารับแสงแดดยามเช้าตรู่สดใส
"เราไปเอามาจากไหนมา?" น้ำเสียงเข้มถาม
"นายน้อยไปซื้อที่ร้านมาครับ" โดมบอก รีบช่วยเจ้านายคนเล็กถือตรงถุงห่อสีดำ เพราะกลัวว่าเด็กชายไม่ทันจะไปโดนลำต้นให้มันหัก
"แล้วเราจะเอามาทำไมล่ะ...หื้ม?" ไบเบย์ย่อตัวลงมาสนทนากับลูกชาย
"ให้มะม๊าครับ แม่เหมาะกับต้นนี้" เด็กชายยังทำหน้าจริงจัง
"แล้วคุณทานตะวันหายไปไหน?" เขาหันไปถามทางโดม
"คุณทานตะวันเตรียมอาหารมื้อเช้าอยู่ครับ เห็นว่าแม่ครัวไม่ค่อยถนัดทำอาหารไทย"
"มะม๊าเราดื้อจริงๆ นะ เห็นทีว่าบรอนซ์ต้องไปจัดการแล้ว" มือหนาวางบนศรีษะลูกชาย โดยที่อีกมือยังลากรถเข็นกล่อมลูกสาวตัวน้อย
"ได้ครับ"
"นายน้อยเหมือนนายมากๆ เลยนะครับ" โดมเอ่ยบอก ยามที่บรอนซ์คว้าต้นทานตะวันในมือไป วิ่งเข้าทาง
