“แล้วนี่คะน้าเค้ารู้มั้ยคะว่าคุณทำเพื่อเค้า”
“เค้าไม่รู้หรอกครับ ผมไม่ได้บอกอะไรเค้าเลย”
เขาบอกอย่างเขินๆ
“อ้อ...จริงสิ พิมพ์นึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ ขอตัวไปเอาก่อนนะคะ”
“ครับ”
เมธาวินพยักหน้ารับแล้วมองเธอลุกออกไปจากห้องนั้น
พิมพ์ดาวลงจากลิฟต์แล้วมองหาเป้าหมายที่คิดว่าน่าจะยังไปได้ไม่ไกล และเธอก็ได้พบกับคณานางค์ที่เดินทอดน่องไปยังประตูทางออกของโรงพยาบาล เธอจึงได้รีบวิ่งตามไปทันที
“คะน้า เดี๋ยวสิจ๊ะ พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อย”
คณานางค์หันมามองตามเสียงนั้น
“พี่พิมพ์มีอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ”
“พอดีโดมเค้าบอกว่าคะน้าอยากซิ่วไปเรียนบริหารใช่มั้ยจ๊ะ”
“เค้าบอกพี่พิมพ์เหรอคะ”
“จ้ะ เค้าบอกว่าเป็นห่วงคะน้าในฐานะน้องสาวคนหนึ่งน่ะ กลัวว่าคะน้าย้ายมาเรียนบริหารแล้วจะไม่มีเพื่อน เค้าเลยจะฝากให้พี่ดูแลหนูเพราะยังไงพี่กับเค้าก็เป็น...แฟนกัน เพราะฉะนั้นถ้าหนูจะย้ายมาจริงๆ ก็บอกพี่ได้ตลอดนะจ๊ะ เดี
