“ทำไมป้าแย้มมองหนูแบบนั้นล่ะคะ” เหมือนฝันหันไปเจอกับสายตาที่มองมาอย่างชื่นชมปนเอ็นดูจึงอดที่จะแปลกใจไม่ได้
“ป้าดีใจค่ะ ดีใจที่คุณดรีมทำให้คุณท่านกับคุณซันคืนดีกันได้ ป้านึกว่าชาตินี้จะไม่ได้อยู่จนถึงวันนี้แล้วซะอีก นับตั้งแต่คุณซันเรียนจบ ก็ย้ายออกไปจากบ้านนี้ ปีนึงจะกลับมากินข้าวกับคุณท่านสักครั้ง บางปี...ก็ไม่เห็นหน้าเลย”
ได้ยินอย่างนั้นเหมือนฝันจึงได้เอื้อมมือไปจับมือของป้าแย้มเอาไว้
“จากนี้ไปคุณแม่กับทุกคนในบ้านจะไม่เหงาอีกแล้วค่ะ คุณซันเค้าจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่และคอยดูแลคุณแม่จนกว่าท่านจะหายดี พวกเค้าจะได้นั่งกินข้าวเช้าและข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน ป้าแย้มเตรียมทำอาหารเอาไว้เยอะๆ ก็แล้วกันนะคะ”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิคะ แล้วเย็นนี้ก็จะมีน้องชายของหนูมากินข้าวด้วยอีกคน หนูตั้งใจว่าอีกหน่อยตอนที่หนูย้ายไปทำงานสิงคโปร์ก็จะฝากเค้าให้แวะมาคุยเป็นเพื่อนกับคุณแม่บ่อยๆ ท่านจะได้ไม่เหงาเวลาคุณซ
