(“แล้วตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหน”)
(“โรงพยาบาลรัตนราษฎร์ครับ”)
(“งั้นโทรตามตาโดมมาอยู่กับพี่สาวเค้าก่อน ฉันจะรีบไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย”)
(“ได้ครับท่าน”)
คุณหญิงพยายามตั้งสติเพราะหากท่านตื่นตูมไปอีกคนจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ แม้ยังไม่รู้ว่าอาการของบุตรชายสาหัสเพียงใด แต่ท่านจะต้องเข้มแข็งให้มากที่สุด
เมื่อคิดได้อย่างนั้นท่านจึงได้กลับเข้าไปในห้องพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มแม้ในใจจะร้อนรนไปหมด
“อีกสักพักตาโดมจะมาอยู่เป็นเพื่อนหนูนะลูก แม่จะออกไปธุระข้างนอกหน่อย พอดีเพื่อนแม่โทรมา เค้าอยากจะได้ที่ดินผืนหนึ่งของแม่น่ะ”
“ไม่ต้องให้โดมมาก็ได้นะคะ ตอนนี้น้องคงยุ่งอยู่ที่ไซต์งาน”
“ไม่ได้หรอก หนูท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ยังไงกัน เดี๋ยวแม่จะให้ป้าแย้มเค้ามาอยู่กับหนูระหว่างรอตาโดมมานะจ๊ะ”
“แต่อีกไม่กี่นานคุณซันคงจะกลับมาแล้ว คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ”
“ไม่ห่วงไม่ได้หรอก เอาตามนี้นะจ๊ะ
