ท่ามกลางแสงสลัวของผับในคืนวันศุกร์ธีรกานต์กำลังนั่งดื่มกับเพื่อนรักสมัยมัธยมที่มักจะนัดกันออกมาดื่มอยู่บ่อยๆ
“ไหนมึงบอกพวกกูว่ามีข่าวดีจะบอกแต่ทำไมมาถึงก็เอาแต่กินเหล้าวะกานต์” ภัทรดนัยถามด้วยความสงสัยเพราะก่อนหน้านี้ธีรกานต์บอกพวกเขาว่ามีข่าวดีจะบอก
“นั้นสิ มีข่าวดีมันก็ต้องยิ้มไม่ใช่นั่งทำหน้าเครียดนะ” ชวพลพูดเสริม
“กูแค่สับสน”
“ถ้าเป็นผู้หญิงกูว่ามึงวัยทองแต่เป็นผู้ชายก็คงไบโพลาร์”
“พวกมึงก็ฟังมันก่อนสิอย่าเพิ่งสรุป” โกสินทร์เห็นว่าวันนี้เพื่อนของตนมีท่าทางแปลกๆ ก็อดห่วงไม่ได้
“ก็เรื่องเอวา”
“ทะเลาะกันเหรอ”
“เปล่าหรอก แต่กูรู้สึกว่าน้องเขาไม่ค่อยอยากเจอหน้า”
“มึงไปทำอะไรให้เขาโกรธ”
“กูว่าไม่นะ น้องเขาเต็มใจ”
“ไวเหมือนกันนะไอ้เสือน้องเพิ่งกลับมาไม่เท่าไหร่มึงลากเขาไปกินแล้ว”
“กูจริงจังนะ”
“แล้วเขาจริงจังกับมึงไหมล่ะ หรือที่เครียดอยู่เพราะกลัวเขาฟันแล้วทิ้งวะ”
“มึงอย่าแซวมัน
