กลับมาอีกครั้ง
1283 คำ
“หนูจะกลับไปทำงานที่เมืองไทยจริงเหรอเอวา” วาสิการ์ถามลูกสาว
“ค่ะแม่ เอวาคุยกับพี่กันต์แล้ว พี่กันต์บอกว่ามีตำแหน่งที่เหมาะสมกับเอวาอยู่พอดีเอวาก็เลยว่าจะลองไปทำดูค่ะ ได้ไหมคะแม่” แม้จะตัดสินใจไปแล้วแต่อยากฟังความคิดเห็นของมารดา
“แม่แล้วหนูนะลูกแล้วจะะเดินทางเมื่อไหร่”
“ก็คงจะเป็นอาทิตย์หน้าค่ะ แม่จะไปด้วยไหมคะ”
“แม่ยังต้องอยู่ดูร้านอาหารที่นี่แต่เดี๋ยวแม่จะโทรบอกป้านาให้นะเขาจะได้ช่วยหาคนมาทำความสะอาดบ้านให้นะ”
“ขอบคุณนะคะแม่”
“แล้วหนูจะไปเยี่ยมคุณยายไหม”
“ไปสิคะเอวาว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านสักสองสามวันพักให้หายเหนื่อยแล้วว่าจะไปอยู่กับคุณยายสักอาทิตย์หนึ่งค่ะ เพราะว่ากว่าจะเริ่มงานก็อีกตั้งสองอาทิตย์”
“ดีเลยเดี๋ยวไม่มีของฝากจะเอาไปให้ยายกับญาติคนอื่นด้วย”
“ได้ค่ะ เอวาเอาของไปไม่เยอะเท่าไหร่แม่ฝากได้เต็มที่เลยค่ะ”
“ว่าแต่หนูจะอยู่ที่บ้านคนเดียวได้แน่นะลูก”
“แน่สิคะแม่ บ้านเราอยู่ใกล้กับบ้านคุณป้าถ้ามีอะไรเอวาก็ให้คุณป้ากับพี่กันต์ช่วยได้”
“แล้วหนูอยากได้คนมาช่วยดูแลงานบ้านไหม แม่จะได้ให้ป้าช่วยหาคนที่ไว้ใจได้หน่อย”
“ไม่จำเป็นหรอกมั้งคะแม่”
“ถ้าหนูไปทำงานก็คงไม่มีเวลาดูแลบ้านนะ”
“เอวาคิดว่าไหวนะคะแม่”
“บ้านเราหลังใหญ่ขนาดนั้นจะดูแลคนเดียวไม่ไหวหรอกเดี๋ยวลองถามป้านาดูนะเผื่อจะมีแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาดมาช่วยซักรีดให้หนูก็ยังดี” มารดาของเอวาริณพูดกับลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
“แต่หนูอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวนะคะแม่”
“เราก็จ้างแม่บ้านแบบไปเช้าเย็นกลับก็ได้นะหรืออาจจะมาแค่วันเว้นวัน แม่ไม่อยากให้หนูลำบากเพราะหนูไปครั้งนี้หนูยังจะต้องไปทำงานด้วยนะ”
“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรับปากเพราะไม่อยากให้มารดาเป็นห่วงจนเกินไป
การกลับมาเมืองไทยครั้งนี้เอวาริณไม่ได้บอกธีรกานต์เพราะอยากกลับมาเซอร์ไพรส์เขา คนที่รู้เรื่องจึงมีแค่บิดามารดาและน้องชายของเขาเท่านั้น
เอวาริณมาถึงสนามบินในเวลา 6 โมงเช้าโดยมีพีรกันต์มารับและพาเธอไปทานอาหารเช้าก่อนจะพามาส่งที่บ้าน
“ขอบคุณมากนะคะพี่กันต์ ไม่เจอตั้งนานพี่กันยังใจดีเหมือนเดิมเลยค่ะ”
“พี่ใจดีแต่ก็คงยังไม่พี่กานต์ใช่ไหมล่ะ”
“แต่ก่อนพี่กานต์อาจจะใจดีที่สุดแต่ตอนนี้เอวาว่าพี่กันต์ใจดีกว่าพี่กานต์เยอะเลยค่ะ”
“นี่ยังน้อยใจพี่เขาที่ไม่ยอมตอบเมลและส่งของขวัญให้ใช่ไหม”
“ก็มีบ้างค่ะคนเราเกิดวันเดียวกันแท้ๆ เอวาก็ส่งคำอวยพรมาทุกปีแต่พี่กานต์ไม่เคยตอบเอวาเลยมันน่าน้อยใจไหมล่ะคะ”
“พี่ก็เห็นใจเอวานะ พี่กานต์ทำไม่ถูกจริงๆ เขาน่าจะติดต่อเอวาไปบ้าง”
“ใช่ค่ะ เอวากับพี่กานต์ฉลองวันเกิดด้วยกันตั้งหลายปีพอไม่อยู่พี่เขาก็ลืมไปแบบง่ายๆ”
“นั่นสิเป็นใครก็ต้องน้อยใจกันทั้งนั้น”
“พี่กันต์คะ เอวาอยากไปหาพี่กานต์ที่โรงพยาบาลเพราะว่าอยากรู้ว่าเขาจะจำเอวาได้ไหม”
“พี่ว่าไม่น่าจะได้นะเพราะครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันมันก็นานแล้วเวลาเอวาส่งรูปมาพี่ก็ไม่เคยเอาให้พี่กานต์ดูและตอนนี้เอวาก็สวยขึ้นมาก”
“พี่ช่วยให้เอวาไปตรวจกับพี่กานต์ได้ไหมคะแต่ไม่ต้องบอกว่าคือเอวา”
“ได้สิเดี๋ยวตอนเย็นพี่ให้คนขับรถมารับดีไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวเรียกรถไปก็ได้”
“เราเพิ่งกลับมาพี่ว่าให้คนขับรถคอยรับส่งก่อนดีกว่าเอาไว้อยู่ไปสักพักค่อยหาซื้อรถสักคัน”
“ขอบคุณค่ะพี่กันต์”
“ว่าแต่จะไม่บอกเขาใช่ไหมว่าตัวเองกลับมาแล้ว”
“ไม่ค่ะ เอวาอยากลองไปหาอยากจะรู้ว่าพี่กานต์จะมีจำได้ไหม”
“นี่เราคิดจะทำอะไรอยู่”
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยก็แค่อยากจะปลอมตัวไปเป็นคนไข้พี่กันต์ช่วยได้ไหมล่ะคะ”
“น่าสนุกดีเหมือนกันนะ เดี๋ยวพี่ดูเวลาพี่กานต์ก่อน” เขาพูดแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตารางตรวจของพี่ชายจากนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วทั้งสองคนเริ่มวางแผนให้เอวาริณเข้าไปตรวจกับชายหนุ่มในห้านาทีสุดท้ายก่อนที่แผนกจะปิด
“ขอบคุณนะคะพี่กันต์”
“ไม่เป็นไรพี่ชายก็ต้องช่วยเหลือน้องสาวอยู่แล้ว เอาละเดี๋ยวก็ถึงบ้านเราแล้วพักผ่อนให้เต็มที่แล้วสักหนึ่งทุ่มพี่จะให้คนมารับเพราะพี่กานต์ตรวจถึงสองทุ่มแต่ขากลับจะให้รถรอรับหรือจะกลับพร้อมพี่กานต์ล่ะ”
“ยังไม่แน่เลยค่ะเอาไว้เอวาจะโทรหาพี่กันต์ได้ไหม”
“ได้สิ”
“ถ้าพี่กานต์เขาจำไม่ได้เอวาจะเสียใจไหม”
“ไม่หรอกค่ะแต่อาจจะมีน้อยใจนิดหน่อย”
“ถึงเขาจะจำไม่ได้ว่าเราคือใครแต่ถ้าเขาได้เห็นเราตอนนี้รับรองว่าเขาจะต้องสนใจเอวาแน่ๆ คนอะไรจากกันไปไม่กี่ปีกลับมาอีกทีสวยราวกับนางแบบเชียว” พีรกันต์ชมเด็กสาวข้างบ้านเป็นครั้งที่สองแต่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเอวาริณในเชิงชู้สาวเพราะโดยส่วนตัวแล้วพีรกันต์ชอบผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อยไม่ใช่สาวเปรี้ยวเหมือนกับเอวาริณ
หญิงสาวเอากระเป๋าเดินทางขึ้นไปเก็บบนห้องนอนที่ทำความสะอาดไว้อย่างเรียบร้อยก่อนจะล้างหน้าแล้วเอาของฝากออกจากกะเป๋าจากนั้นก็เดินไปกดออดที่หน้าบ้านหลังติดๆ กัน
“มาหาใครครับ” ชายสูงวัยที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ถามขึ้น
“สวัสดีค่ะลุงวุฒิ” เอวาริณยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มกว้าง
“สวัสดีครับ คุณรู้จักผมด้วยเหรอครับ” เขาแปลกใจที่หญิงสาวทักทายเขาราวกับเคยเจอกันมาก่อนทั้งที่จริงแล้วเขาไม่เคยเจอใครสวยๆ แบบนี้มาก่อน
“รู้สิคะ ลุงจำเอวาไม่ได้เหรอคะ”
“หนูเอวาจริงๆ เหรอครับ โตขึ้นมากเลยแล้วยังสวยมากๆ ด้วย ลุงจำไม่ได้เลย แล้วมาคนเดียวเหรอครับคุณพ่อคุณแม่มาด้วยไหมครับ”
“เอวามาคนเดียวค่ะ นี่ของฝากคุณลุงนะคะ เอวาขอบคุณมากที่ช่วยดูแลต้นไม้บ้านเอวาอย่างดี”
“ขอบคุณอะไรกันล่ะครับ ลุงต้องขอบคุณแม่ของหนูมากกว่าที่ทำให้ลุงมีรายได้เพิ่ม แล้วหนูจะมาอยู่นานไหมครับ”
“ค่ะ หนูจะกลับมาทำงานที่เมืองไทยค่ะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะเอวาขอเข้าไปหาคุณลุงคุณป้าก่อน”
“ได้ครับเชิญครับ”
- ผู้เขียน
