“ ท่านณรงค์กลัวว่าแกจะไม่เชื่อ เลยให้ภาพนี้มายืนยัน ” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับมา แล้วจ้องมองมันอยู่เนิ่นนาน
ภาพนั้นเป็นภาพสีที่มันซีดจางไปจนซีดเหลืองออกไปทางสีซีเปีย หากแต่ยังพอเห็นเค้ารางคนในภาพได้ชัดเจน ในนั้นมีคนอยู่ห้าคน ชายสอง หญิงสาม สวมชุดนักศึกษาทั้งหมด หนึ่งในนั้นร่างสูง ใบหน้าละม้ายคล้ายเขา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แขนข้างหนึ่งยกขึ้นไปโอบกอดไหล่หญิงสาวใบหน้าหวานข้าง ๆ กันอย่างแสนรักใคร่ พ่อกับน้าดาวไม่ผิดแน่
ถัดมาเป็นชายร่างสันทัดที่ยังไม่ได้อ้วนท้วนอย่างเช่นปัจจุบัน ใช่ เขาคืออาณรงค์ที่ยืนตรงแล้วหัวเราะออกมาเต็มที่
ผู้หญิงที่อยู่ถัดไปเขาไม่รู้จัก แต่คนที่ยืนอยู่ขวาสุด ใบหน้าเธอเชิดขึ้นเล็กน้อย ระบายรอยยิ้มนิด ๆ ที่มุมปากอย่างไว้เชิง เธอสวย แต่ดูหยิ่ง ไม่น่าคบหา ใช่ คนนี้คงเป็นน้ำฝน แม่ของเขาเอง
เมื่อเห็นเขานิ่งไปเนิ่นนาน เมษาเป็นห่วงก
