“จะกลับก็กลับ แต่ต้องเป็นวันพรุ่งนี้ ฉันไม่อยากตอบคำถามข่าวที่มาทำข่าวเธอโดนแท็กซี่ลากไปข่มขืนจากคอนโดของฉัน“
หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เธอยอมเดินตามร่างใหญ่กลับห้องไปโดยง่าย ไม่ได้กลัวคำขู่แต่รู้ว่าลองเขาไม่อนุญาตเธอรั้นไปก็ไม่มีประโยชน์ ประตูห้องถูกเปิดกว้างไฟถูกเปิดขึ้นทุกดวง เขากวาดตามองความเรียบร้อยที่หญิงสาวทำไว้ให้ก่อนไป
“พิ้งค์ขอโทษนะคะคุณเก้า แต่พิ้งค์...”
“ไม่ต้องพูด พรุ่งนี้สว่างแล้วเธอกลับไปได้เลย” หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำก็ถูกเขาสวนขึ้น
“ค่ะ”
เธอรับคำเบาๆ แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่โซฟาตัวยาว โซฟาตัวที่เขาตักตวงความสุขจากเธอ พชิราตะแคงพลิกตัวหันหน้าเข้าด้านใน ข่มตาให้หลับทันทีแม้จะยากมากก็ตาม ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากห้องน้ำในห้องนอน จึงลุกไปปิดไฟที่ห้องหลับแขก แล้วฝืนใจข่มตาให้หลับอีกครั้ง
เจ็ดโมงเช้าพชิราตื่นลืมตา ประตูห้องนอนยังคงถูกปิดสนิท หญิ
